Vandaag is het de 14e juli, de koninginnedag van de republikeinen. In Frankrijk vergissen toeristen zich. Ze gaan naar de winkel, maar vinden die dicht. Wat gisteren, een zondag, nog kon - naar de markt en de bakker gaan - lukt vandaag niet.

Het is een dag om de tuin te gaan doen, mirabellen te oogsten en kijken of de reines claudes al van de boom willen komen. In Frankrijk doet ieder 'chez soi' - een heel nadrukkelijk woord voor ' thuis' - gewoon waar' ie zin in heeft. Het laat me niet los omdat er zoveel over gesproken wordt in Nederland: Een Almachtig Label. In Frankrijk zou het een rare mop zijn. Ik sprak er gisteren over met Fransen. Hun antwoord was heel simpel: 'Hoezo? Je moet gewoon wat meer zelf koken en op de kwaliteit letten.'

Vers en de achtergrootmoeder van Michael Pollan (waar ze nooit van gehoord hebben) leven daar nog - ook al verdwijnen ze snel. Maar waar 'het' - eetongezondheid - aan ligt, is voor niemand een geheim. Bij ons zijn zelfs hoogleraren de weg kwijt.

Frankrijk weet het nog gewoon. Ik gok, maar denk dat hetzelfde geldt voor Italie, Spanje, Oostenrijk en delen van Duitsland. Engeland heeft Jamie. De VS hebben Michael Pollan. De Belgen hebben Nick Trachet die hen culinaire ontdekkingen laat doen.

Wij hebben een paar hoogleraren en een minister. Hoe kan dat nou toch?

Tis echt tijd om de tuin te gaan doen. Anders wordt het een zooitje.
Dit artikel afdrukken