Wij blij?
Ja, maar we hadden al tientallen jaren blij kunnen zijn met Noorse vis. En met die van Ijsland bijvoorbeeld. De overheid van deze visserijlanden is streng in quotering en controleert de vissers permanent. De visstanden worden zorgvuldiger bewaakt dat die in Europees water. De Noren moesten dan ook niks hebben van dat nieuwbakken MSC-gedoe. Ze voldeden allang aan de regels die MSC (Marine Stewardship Council) heeft geformuleerd. En voor een MSC-certificaat moet heel veel geld betaald worden.
Maar in het persbericht hieronder staat een zin die verklaart waarom de Noren er toch toe over zijn gegaan. Het MSC-label werkt als ‘marketingtool’.
Consumenten, zeker in Nederland, zal het betrekkelijk worst zijn, of hun filetje MSC gekeurd is. Maar supermarktorganisaties zetten hun leveranciers onder zware druk om zoveel mogelijk keurvis te leveren. De vraag (dus niet van consumenten maar van superinkopers) is zo groot dat ook in Nederland vistoeleveranciers en visproducenten zoals reders massaal bij het MSC kantoor aankloppen voor een certificaat. De certificeerindustrie kan de vraag niet aan. Je kunt niet zomaar keurmerken uitdelen, je moet op z’n minst de schijn ophouden dat je serieus onderzoekt of er milieuschoon gewerkt wordt. En denk niet dat de certificeerders mee gaan de zee op. Nee, ze analyseren rapporten, het is een papierwinkel.
Nog even terug naar de Noren. Hun visserij is al lang en goed gecontroleerd veilig voor de visstand. Met het nieuwe keur op Noorse vis gaan wij consumenten (en de vis) er niet op vooruit. Alleen is er veel geld vergooid aan de certificeringindustrie en dat moeten vroeg of laat consumenten betalen.
Maar ja, marketingtool hè!
Gaat het zo door dan zal over een aantal jaren in de hele wereld alleen nog gecertificeerde vis te koop zijn.
Hoera!
Hoera?
Er is alleen reden tot juichen als de MSC-keurkermis gunstige invloed heeft op tot dan verkeerde visserij.
Maar dat blijkt nog nergens uit. Er worden nu alleen
PRESS RELEASE - 3rd September 2008
Norwegian cod and haddock fisheries enter MSC certification 250,000 tonnes of prime codfish added to the MSC programme
The Norwegian Seafood Export Council has entered Norway’s North East Arctic cod and haddock fisheries into full assessment for Marine Stewardship Council (MSC) certification. If successful, 174,000MT of Norwegian cod and 76,500MT of Norwegian haddock will be allowed to bear the MSC eco-label.
The fisheries comprise a wide variety of boats from large, state-of-the-art offshore trawlers to small coastal vessels using a mixture of fishing gears including trawls, longlines, Danish seines, handlines and gill nets to catch cod and haddock. The fisheries take place inside the Norwegian Exclusive Economic Zone north of the 62nd parallel (ICES areas I and II). The fish has a global market with saltfish, clipfish and stockfish on sale in southern Europe and Latin America and fillets, fresh and frozen fish being sold in Germany, France and the UK.
Tove Sleipnes, Marketing manager, whitefish, Norwegian Seafood Export Council says: “Norway has a tradition for managing its fisheries in harmony with nature, and has been internationally regarded as one of the world’s leading in sustainable fisheries management. This is a story that we are proud to tell. We are convinced that an MSC-certification will be an effective marketing tool, and a great way to ensure even more credibility in the market place for Norwegian cod and haddock.”
Camiel Derichs, MSC’s Commercial Manager for Northern Europe says: “This is a hugely significant move from the Norwegian seafood industry. This fishery is looking to demonstrate its sustainability using the most respected seafood eco-label in the world. I am confident that today’s entry into full assessment will benefit the Norwegian seafood industry for years to come.”
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ik hoop dat het waar is, over de ongebruikte vissoorten die nog rondzwemmen. Ik had in mijn achterhoofd een artikel over kwallen, weet niet meer waar ik het gelezen heb. Het kwam er op neer dat wanneer er geen vis meer is, de kwallen overblijven, en die zijn eetbaar.
Dat beeld geeft mij een apocalyptisch gevoel; geen vis meer, oceanen waar alleen nog maar plankton en kwallen in leven. Maar goed, nu dwaal ik wel ver af van het onderwerp.
Apocalyps, als je je even omkeert en niet meer op een soort vist, neemt die in soms onvoorstelbaar tempo toe. Ik ken de cijfers niet van de nog ongebruikte vissoorten die in zeeen zwemmen. Louter als vissenvoer. Ik vermoed dat het je zal duizelen. Misschien weet Klootwijk het of kan hij er makkelijk achter komen.
Wouter en Dick, goed om te lezen dat sushi van makreel heerlijk is. Gelukkig zijn jullie ook optimistischer en genuanceerder over het leeg vissen van de oceanen. Het punt wat ik wou maken over de makreel was, dat wanneer een bepaalde vis uitgeroeid is door overbevissing we op een andere soort kunnen overstappen. Het houdt alleen een keer op.
Kweekvis lijkt ook geen alternatief. Zie hoe ontsnapte kweekzalm de wilde zalm in zijn bestaan bedreigt.
Natuurlijk zijn vissers geen criminelen, maar overbevissing is wel degelijk crimineel. Er moet snel wat op grote schaal iets gebeuren om de oceanen te redden, en inderdaad Greenpeace helpt niet met hun demagogie en hun dwaze acties.
Mariek, "uw wens is de vader van uw gedachte. Het is uw frustratie, niet de mijne, Steven."
Waar zit dan mijn frustratie? Voor mijn part doe je maar, zulle.
Ik heb het alleen meer voor Wouter K's aanpak. Zoals we thuis vroeger de varkens slachtten: een welgerichte klop met de hamer op schedel en KO in de eerste ronde. Da's nu verboden. Over een verbod op kreeften levend in kokend water gooien spreek ik me niet uit. Ik ben geen bioloog.
"Sushi van makreel" voor Technokalyps: je kunt het regelmatig proeven bij restaurant Lepels in Schiedam. Marc Smeets en zijn team zetten het regelmatig op de kaart. Het is verukkelijk.
Je kunt er nog aan toevoegen 'hoe smaakt sushi van harder?' Antwoord: nog veel verrukkelijker. Ik heb het dit jaar regelmatig laten proeven (verkoop tijdens de lunch, bedrijfsrestaurant) aan een paar honderd mensen tegelijk. Als het de 2e keer weer verschijnt, zijn alle porties binnen een kwartiertje verdwenen.
Behartenswaardige opmerkingen hierboven:
- een vis is niet categorisch fout (of goed!); het is afhankelijk van het gebied waar hij vandaan komt en hoe erop gevist wordt
- handel is te weinig creatief: de vraag naar een soort gaat door, ver over de gevarengrens van overbevissing heen
- Greenpeace en teveel andere NGO's communiceren alsof het publiek bestaat uit louter dombo's en heeft van vissers criminelen gemaakt
- labeltjes die grote verkopers (supers) hanteren zijn per definitie even nep als al hun marketing die slechts draait om een geld- en niet om een duurzame economie. De labels worden gebruikt om te doen alsof het niet om geld maar om duurzaamheid gaat. Nette en wijze bestuurderen die met enige distantie kijken, menen dat er zo via de weg van de geleidelijkheid wel degelijk een goede weg wordt ingeslagen. Dat zou best kunnen. Ik kan het nog met ze eens zijn ook. Als duurzaamheid geen handel is, kan niemand er van leven en houdt onze manier van eten maken en leven op.
Bij het laatste punt: maar als geld het enige hart is van duurzaamheid, drijft het dan niet een andere kant op dan ook had gekund (met behoud van heel ruime verdiensten, niet anders dan in het zgn. Rijnlandse economische model dat zich realiseert dat geld een heel belangrijk middel is, maar geen exclusief doel)?
PS: leuk voorbeeld van Slow Food, Ewout. Je weet dat ik nogal kritisch op SF ben. Het laat eens te meer zien dat het een clubje van eetromantici voor andere eetromantici is dat vnl. met zichzelf bezig is. Ramen en luiken dicht.