1 min
Het opinieweekblad The Economist zit in zijn maag met CO2-vermelding op supermarktproducten, zo blijkt uit het laatste nummer. Het blad twijfelt niet zozeer over het nut van beperking van CO2-uitstoot, er wordt regelmatig een CO2-belasting in bepleit, maar wel aan de mogelijkheid van een werkbaar label. Waar het ook niet perse tegen is. In het Verenigd Koninkrijk is voor de ontwikkeling van zo'n label de Carbon Trust opgericht. De vermelding gaat verder dan foodmiles, het gaat om de "carbon footprint", het totaal aan CO2 dat bij de productie, verpakking en distributie wordt uitgestoten. Maar om dit in de praktijk mogelijk te maken en duizenden producten van een CO-2-sticker te kunnen voorzien, is een vereenvoudiging noodzakelijk. De CO2 die bij de bouw van een fabriek is verbruikt of de CO2 van forenzende arbeiders wordt buiten beschouwing gelaten. Maar ook het energieverbruik om producten in de supermarkt te koelen of te belichten wordt buiten beschouwing gelaten (ook de natuursuper bij mij om de hoek heeft open koelmeubels).
Dan is er nog het probleem dat veel energie pas verbruikt wordt nadat het product is gekocht. Voor shampoo telt het aantal minuten onder de douche meer dan het vervoer per truck. Voor het koken van aardappels is het wel of niet afsluiten van de pan een wezenlijke factor, maar ook dit kan uiteraard niet worden meegenomen in het label.
De uitstoot van broeikasgassen in de landbouw (ook methaan etc. wordt verrekend bij dit label) is ook nog eens zeer moeilijk te meten. Wetenschappelijk is niet alles onomstoten. Uit onderzoek bleek bijvoorbeeld dat biologische landbouw meer CO2-uitstoot heeft dan conventionele, waarop de biologische lobby de gebruikte modellen in twijfel trok.
De conclusie van The Economist is dat oplossen van deze onenigheid de eerste stap is die gezet zal moeten worden. Wetenschappers, retailers, boeren en belangengroeperingen moeten door een deur met elkaar. Anders zal de consument straks niet in staat zijn "appels met appels te vergelijken".
Bron: The Economist
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_002_480_289_84_s_c1.jpg)
Na 'In God we trust', 'in Carbon we trust'?
The Economist heeft hier toch echt wel een punt.
Volgens mij is het er de regering in het VK hem vooral om te doen "te doen alsof men heel erg bezig is met die CO2-uitstoot aan te pakken". En het bedrijfsleven stapt vaak graag mee in dat verhaal. CO2 verkoopt. Ik verwijs daarvoor o.a. naar onderstaande studie. Geef toe "CO2", dat is ondertussen al een stevig en herkenbaar "merk" aan het worden?
Er is hier op Foodlog al vaker gediscussieerd over al die labels en keurmerken die verpakkingen opvrolijken. Wanneer naast Fairtrade of bio nu plots ook CO2 op de verpakking komt te staan, dan heeft de marketeer - die zich op de ethische consument richt - toch hét droomverhaal?
Vergeet niet "In Europe, the four most trusted brands are NGOs (Amnesty, World Wildlife Fund, Greenpeace, and Oxfam). Although their trust levels declined slightly, they continue to be rated higher than the top-rated corporations (Microsoft and Bayer) by a margin of more than 10%."
"Mijnheer de consument, slaap zacht!"
Interessante studie: "The Carbon Neutral Myth - Offset Indulgences for your Climate Sins" :
Carbon offsets are the modern day indulgences, sold to an increasingly carbon conscious public to absolve their climate sins. Scratch the surface, however, and a disturbing picture emerges, where creative accountancy and elaborate shell games cover up the impossibility of verifying genuine climate change benefits, and where communities in the South often have little choice as offset projects are inflicted on them.