Peter Attia is een arts die diabetes kreeg na zijn co-schappen. In die tijd zette hij een zwaar obese vrouw een been af. Dat deed hij goed, maar met walging voor haar als persoon.
De vrouw had immers helemaal niet zo dik hoeven worden en had haar suikerziekte en het afzetten van haar been kunnen vermijden door minder te eten en meer te bewegen. Right?
Peter Attia vertelt over het traject tussen toen en nu; af en toe met een brok in de keel. Attia is een van de aanhangers van de gedachte dat diabetes niet gevolg is van teveel eten, maar van het verkeerde eten. We worden niet suikerziek - resistent voor de insuline die ons calorieën zou moeten laten verbanden - omdat we te dik zijn. Ook dunne mensen blijken nl. diabeet en worden daardoor obees in plaats van omgekeerd. Er zijn ook dikke mensen die wel zwaar, maar niet suikerziek zijn.
Dat begreep hij in zijn jonge jaren nog niet. Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij de dikke vrouw, die hij daarna niet meer uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Hij hielp haar, maar vond haar eigenlijk een onverantwoordelijk dik vies mens. Later bleek hij zelf niet meer goed bij zijn energievoorraad te kunnen. Hij bleek diabeet en werd dik. Dat zette hem aan het denken. Niet alleen over hoe hem dat nou toch had kunnen gebeuren, maar ook over zijn houding tegen zijn patiënte van jaren daarvoor.
Attia vertelt dat hij denkt dat een overdaad aan glucose en niet zozeer overdadig eten ervoor zorgt dat ons systeem op hol slaat. Hij vertelt ook dat hij die theorie samen met mensen die heel andere theorieen aanhangt verder ontwikkelt. Hij en zijn collega's hebben geen dogma's of vastgeroeste ideeën. Ze willen de best mogelijke waarheidsvinding de ruimte geven. En onderwijl snikt hij: het gaat erom dat we mensen moeten kunnen helpen die er echt niets aan kunnen doen dat ze te dik zijn geworden.
De snik ziet er echt uit en voelt echt. Het verhaal over waarheidsvinding is indrukwekkend: stop de stammenstrijden en gebruik die om tot de beste theorieën te komen en test die.
Fotocredits: still uit Peter Attia's TED video
Dit artikel afdrukken
Peter Attia vertelt over het traject tussen toen en nu; af en toe met een brok in de keel. Attia is een van de aanhangers van de gedachte dat diabetes niet gevolg is van teveel eten, maar van het verkeerde eten. We worden niet suikerziek - resistent voor de insuline die ons calorieën zou moeten laten verbanden - omdat we te dik zijn. Ook dunne mensen blijken nl. diabeet en worden daardoor obees in plaats van omgekeerd. Er zijn ook dikke mensen die wel zwaar, maar niet suikerziek zijn.
Dat begreep hij in zijn jonge jaren nog niet. Tijdens zijn co-schappen zette hij een been af bij de dikke vrouw, die hij daarna niet meer uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Hij hielp haar, maar vond haar eigenlijk een onverantwoordelijk dik vies mens. Later bleek hij zelf niet meer goed bij zijn energievoorraad te kunnen. Hij bleek diabeet en werd dik. Dat zette hem aan het denken. Niet alleen over hoe hem dat nou toch had kunnen gebeuren, maar ook over zijn houding tegen zijn patiënte van jaren daarvoor.
Attia vertelt dat hij denkt dat een overdaad aan glucose en niet zozeer overdadig eten ervoor zorgt dat ons systeem op hol slaat. Hij vertelt ook dat hij die theorie samen met mensen die heel andere theorieen aanhangt verder ontwikkelt. Hij en zijn collega's hebben geen dogma's of vastgeroeste ideeën. Ze willen de best mogelijke waarheidsvinding de ruimte geven. En onderwijl snikt hij: het gaat erom dat we mensen moeten kunnen helpen die er echt niets aan kunnen doen dat ze te dik zijn geworden.
De snik ziet er echt uit en voelt echt. Het verhaal over waarheidsvinding is indrukwekkend: stop de stammenstrijden en gebruik die om tot de beste theorieën te komen en test die.
Fotocredits: still uit Peter Attia's TED video
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
@Frank:
In afwachting van jouw verklaring, heb ik heb Peter Attia gevraagd naar zijn opinie over wat nu de beste fysiologische verklaring is voor afvallen/gezondheidswinst.
“You are a firm supporter of the carbs > insulin > fattening hypotehesis.
1. Why do you think this is superior to “acellular carbohydrates promoting an inflammatory microbiota and causing obesity”(Ian Spreadbury), a “Fat Switch” (Richard Johnson) or the “Food Reward Hypothesis” (Richard Guyenet).”
Zijn enigszins verrassende antwoord is:
“Guido, there is no reason to think these theories are mutually exclusive. Just as Newtonian and quantum physics are not. They just apply under different circumstances. Similarly, I suspect there is great validity to all four of these, and for some people, under some circumstance, one theory appears more dominant. I may simply be biased to spend more time writing about the enzymatic/hormonal regulation of fat tissue than the others, as that was the “one” that most explained my metabolic dysregulation and adiposity.”
Verrassend omdat ik verwacht had dat hij de carbs>insulin>fattening verklaring als meest dominant zou verklaren. De mogelijkheid is echter zeer wel dat verschillende parallele/interacterende mechanismen mogelijk zijn,
Ria,
Dat ziet er volgens mij heel goed uit. Al ben ik er niet op afgestudeerd. Ik kan me voorstellen dat je je daar goed bij voelt. En als het jou goed doet, dat anderen je dan (misschien gedeeltelijk) volgen, in ieder geval door ook na te denken over waarom ze dingen eten waar ze eigenlijk een minder goed gevoel bij hebben.
En afvallen, dat zou zomaar een bijverschijnsel van dat gezonde eten kunnen zijn, net zoals aankomen een bijverschijnsel van het eten van andere dingen kan zijn. Iets wat spontaan gebeurt bij het adopteren van een nieuw doordacht voedingspatroon.
Assie, herken je iets in wat Ria wel en niet eet?
Corrie,
Het belangrijkste is dat ik gaandeweg ben gaan ontdekken wat ik echt lekker vind, en wat voor mij toegevoegde waarde heeft (dat voorkomt voor een groot deel de behoefte aan 'schransen'). Ik doe een poging:
Ik eet iets minder vet (maar gebruik al een tijd totaal geen light producten meer; als ik yoghurt gebruik, is het ook volle yoghurt/liefst Griekse yoghurt. Vlees bereid ik met het eigen vetrandje eraan).
Ik eet veel peulvruchten (0.a. kikkererwten, bonen, linzen), en eet wat vaker vegetarisch (of gebruik bijv. een klein handje spekjes puur voor de smaak of zelfgemaakte bouillon).
Van bep. producten koop ik kleine porties.
Roomboter staat in mijn koelkast bijna te nietsen, want ik doe alles met olijfolie.
Ik eet veel groenten (soms als snack).
Chips e.d. haal ik niet in huis; alleen bij hoge uitzondering soms een klein zakje.
Ik probeer zoveel mogelijk alles zelf te maken (heb dan ook een groot vriesgedeelte, anders blijf je bezig). Ben dol op specerijen.
Ik eet meer volkoren of liever meergranen producten (maar niet meer dat hele donkere volkorenbrood, sinds ik weet dat daar gebrande mout in zit. Wat dus niet extra gezond is, wat ik vroeger dacht).
Ik eet relatief summier rijst e.d. (uitzondering is pasta/noedels voor de meer 'zondige' periodes; aardappelen zie ik als groente).
Thuis doe ik niet aan toetjes (ik ben ook meer van het hartige eten).
Ik eet totaal geen kaas, omdat ik het smerig vind (en ontdekt heb dat ik voor een groot aantal soorten allergisch ben).
En als ik 'zondig', probeer ik daar enorm van te genieten.
Ria en Assie, het lijkt erop dat jullie het vanuit verschillende perspectieven over sommige uitgangspunten wel eens zijn? Wat eten jullie niet of veel minder? Even afgezien van het waarom?
Assie #22; je begrijpt nog steeds mijn insteek niet.
Ik betwijfel of ik het je duidelijk kan maken. Hard gezegd; ik vind je dogmatisch overkomen.
Ik weet zelf dat ik niemand kan 'redden'; ik kan niemand 'bekeren'.
Ik kan alleen een richting aangeven en hopen dat iemand zich aangesproken voelt. Uit ervaring weet ik wel dat humor helpt, en accepteren (evt. met commentaar) van de situatie van de ander.
Ik denk dat ik nu stop met deze draad.