Schilders, schrijvers en dichters vinden inspiratie in de keuken. Zo ook de impressionist Edouard Manet (1832 - 1883). Hij schilderde dit bosje asperges in 1880 en verkocht het werkje voor 800 francs aan kunstcriticus en verzamelaar Charles Ephrussi. Die vond dat te weinig en stuurde hem duizend francs. Als dank schilderde hij nog een enkele asperge op een apart doek en zond die hem met de woorden: Deze ontbrak nog aan uw bosje.

Cadeautje
De manier waarop het bosje asperges is weergegeven doet een beetje denken aan de wijze waarop de Hollandse meesters in de 17e eeuw hun stillevens in kleuren en vormgaven. Een wat donkere achtergrond, met het oplichtende wit van de asperges dat de aandacht trekt.
Juist in die jaren 80 van de 19e eeuw, wat de laatste jaren van zijn leven blijken te worden, gaat Manet zich meer en meer toeleggen op kleine stillevens, die een enkel onderwerp weergeven. Hij wil tot de essentie ervan raken. Het zijn vaak cadeautjes voor vrienden en vriendinnen. Vaak hebben ze een wat poëtischer karakter dan deze asperges, zoals de viooltjes die hij aan zijn schoonzus en collega Berthe Morisot schonk.

Uit de kas
Al vanaf de Romeinse tijd worden asperges gekweekt, zowel witte als groene. Toen al was de kunst van het ophogen van de aarde rond de planten al bekend. In de 17e eeuw laat de Franse koning Lodewijk de Veertiende ze in kassen kweken om al in maart van het witte goud te kunnen genieten. In het Victoriaanse Engeland dienen dames eigenlijk geen asperges te eten. In die tijd wordt de mond van de vrouw als symbool voor haar geslachtsorgaan gezien, en de asperge is bij uitstek een fallisch symbool. 'Not Done' dus, voor dames, die al helemaal geen gulzigheid ten toon dienden te spreiden. Er is nog een reden: dankzij de hoge concentratie zwavel en vitamine B gaat de urine er nadrukkelijk van stinken. En dat was voor dames natuurlijk ook heel onwenselijk. Ook dat is gelukkig geen bezwaar meer.

Copyright Lizet Kruyff 2004-2009


Dit artikel afdrukken