Zo’n gedachte die je op maandagochtend bekruipt naar aanleiding van de zoveelste ruzie en ruzietjes over 'fout eten' – chips & crisps in het bijzonder - en wie de schuld daarvoor draagt.In Engeland hebben de FDF (Food & Drink Federation, ons CBL) en de Hartstichting (British Heart Foundation, BHF) ruzie vanwege een nieuwe campagne. De BHF laat een meisje een fles olie leegdrinken en vertoont daarbij de kreet 'wat ze in chips stoppen, stoppen ze ook in jou'.
Gegeven de chipsconsumptie aan de andere kant van het kanaal, zou een kind daar volgens de BHF 5 liter bak- en braadolie per jaar drinken. Van de bedenkelijke kwaliteit waarin chips – met hun nuttige nutritieve waarde van 0 - worden gefrituurd.
De FDF vindt dat allemaal maar bangmakerij waarmee je niks bereikt. Zoals een woordvoerder zegt: 'one of the great things about our industry is that we strive to give consumers genuine choice, whether it is a better for you version or a completely reformulated standard product.'
Inderdaad een prima strategie wat mij betreft, als je tenminste met dat fantastische product komt.
Nu eens een paar cijfers over de aard en omvang van het probleem. Chips zijn onderdeel van de problematiek rond hart- en vaatziekten en obesitas. De kosten voor the UK worden geschat op 15 miljard pond per jaar. Ondanks de daling van chips-verkopen met 9% (2002-2005) eet 50% van de Britse jeugd iedere dag een zakje chips. Een op de vijf doet dat zelfs 2 keer per dag.
Die chips zijn natuurlijk niet in hun eentje verantwoordelijk voor die 15 miljard. Het gaat om de loze calorieën (vetten en suiker) en zouten die nu eenmaal niet zonder reden in veel industrie-voedsel en m.n. in tussendoortjes zitten.
Omdat het politiek en maatschappelijk inmiddels een dagelijks topic is, is de volgende vraag uiterst relevant geworden: welk eindscenario over de ruzie rond die producten is nou het 'most likely'? Strict financieel bekeken. Geen gemoraliseer. 1. Die 15 miljard zijn best op te hoesten zodat de baten van slechte voeding hoger blijven dan de extra lasten. In dat geval steekt niemand een poot uit en gaan enerzijds de belastingen op junkfood wat omhoog en anderzijds de ziektenkostenpremies. Er zijn 50 miljoen Britten, dus 15.000.000.000/50.000.000= 300 pond per jaar. Hoewel ook hier het land politiek een paar weken te klein zal zijn, is dat best te doen als we allemaal een beetje inschikken.
2. Die 15 miljard vinden we toch wat hoog om over iedereen uit te smeren, al helemaal omdat de schuldigen zijn aan te wijzen. We laten de vervuilers kiezen. De consument krijgt een extra hoge premie, cq wordt onverzekerbaar (een vet-tax in de vorm van een verzkeringspremie, cq. een uitsluiting dus voor de consument). De producent - die tenslotte 'choice' wil bieden - gaat verplicht een ziektekosten-donatie (een 2e vet-tax dus voor de fabrikant) betalen over zijn 'foute' omzet.
3. Omdat de groei-eis nu eenmaal ook geldt voor de voedingsindustrie en deze dus per definitie is gericht op voortdurend méér consumptie per individu, wordt getracht een mix te vinden tussen beide systemen, die de producenten dwingt de 'ergste' producten uit de handel te halen en andere te laten voortbestaan. De rest smeren we uit over alle hoofden.
4. De industrie neemt de handschoen op en leert het publiek 'consuminderen': less is more (een kreet die inmiddels al zo’n 15 jaar oud is, maar in voeding nog niet lijkt doorgedrongen). Dat betekent dus: een hogere prijs per product/gewicht. Minder product voor meer, maar wel beter.
Da’s voornamelijk een nieuwe en creativiteit bevorderende uitdaging aan marketingcommunicatie-mensen. De producten zelf zijn nl. niet zo moeilijk te verzinnen.
Wat denken jullie: welk scenario is het most likely? Tweede vraag: welk scenario levert het meeste geld op?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 2 september krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 2 september krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Mensen vinden nu eenmaal dat ze recht hebben op de vrije keus, en natuurlijk hebben ze daarin gelijk. Wat het schrijnend maakt is dat mensen wéten dat ze hun kinderen drastisch ondervoeden, maar dit ondanks deze kennis tóch doen. Wellicht een soort blindheid voor de werkelijkheid?
Hetzelfde zie je met verslavingen als roken en alchol, iedereen weet dat het ongezond is, maar geen 50% doet er iets aan. Misschien is het een gevoel van "verworven recht", in bedrijfsculturen zie je dit ook terug. Een rookpauze tussen de reguliere pauzes door begint met 5 minuten, en 2 jaar later is dit 20 minuten met een pot koffie geworden. Voor niet-rokers een absurde situatie, want die werken gewoon door, maar de rokers vinden dit na 2 jaar een normale situatie die beschouwd wordt als secundaire arbeidsvoorwaarde.
Ik denk dat het voor overheden erg moelijk wordt het idee van "verworven recht" uit het nationaal bewustzijn te halen, de passage "vechten tegen de bierkaai" komt inmiddels in mij op...
Jacobus
Ja ik ben ook wel onder de indruk van die cijfers. Toch is er een soort anti-beweging tegen gezond voedsel op gang gekomen. Er zijn dus ouders die boos zijn geworden op jamie oliver, omdat de kinderen thuis niet meer willen eten wat men ze voorzet. Deze ouders schuiven nu, zonder pardon, in de pauze fish and chips onder de hekken van de scholen door. met die informatie in mijn achterhoofd, verbaast mij in Engelend eigenlijk niets meer!
Ik heb niet zo'n verstand van dat soort cijfers en laat dat ook liever aan jullie over, maar ik schrik wel van die cijfers: 50% eet dagelijks een zakje chips, 20% twee keer per dag. Onbegrijpelijk!!!
Ben bang dat ik dicht in je buurt kom Ailko, maar hou nog maar even m'n mond.
Gevoelsmatig denk ik dat we voor keuze 3, op dit moment het perfecte politieke klimaat heben. Immers we spreken hier over politieke keuzes, hoewel keuze 4 mij meer aanspreekt. De geschiedenis van de ontwikkeling van kennis over voedsel, met de daaraan gekoppelde wil/onwil om ook werkelijk andere zaken in je winkelwagentje te stoppen, leert dat dit helaas nog wel een aantal jaren zal duren. Op korte termijn zal keuze 2, het meeste geld op leveren, op lange termijn keuze 4.