1 min
Sonja Van Tichelen van de overkoepelende Europese dierenbeschermingsorganisatie Europe for Animals, wil niet dat de consument verantwoordelijk wordt gemaakt voor een beter dierenwelzijn.
Ze reageert op de politieke uitvinding dat de burger maar moet betalen. Doet hij dat niet, dan is dat pech voor de dieren en mogen ze fout worden gehouden. Gebrek aan draagvlak heet het dan. Dat leidt vervolgens tot een gebrek aan bedrijfseconomische basis en dat excuseert tenslotte de noodzaak tot maatregelen.
AGD.NL vindt het "onbegrijpelijk dat Van Tichelen betoogt dat de consument geen goede keuze kan maken, omdat hem daarvoor de informatie ontbreekt. Diezelfde persoon is wel goed genoeg om een handtekening onder een burgerinitiatief over intensieve veehouderij te zetten. En hij telt ook bij het tellen van Kamerzetels."
Het is nog erger. Amerikanen kozen de afgelopen keer voor een president die kiezers zelfs nodeloos naar het slagveld stuurt. En nóg erger, in Nederland en Vlaanderen zetten diezelfde kiezers hun handtekening onder hypotheken en beleggingsconstructies die ze niet overzien. Niettemin zijn de persoonlijke consequenties als het misgaat groter dan bij een verkeerde zetelverhouding in de Kamer of de doden in Irak.
Natuurlijk, zegt de krant, het is "goed om minimumeisen af te spreken." Maar "als de burger meer wil, dan moet hij daar als consument voor betalen."
Dat is inderdaad de harde realiteit, maar wel een omkering van de verhoudingen. De vraag is een andere: hoe krijgt het handjevol mannen en vrouwen dat de macht heeft over productie en distributie de klant zover dat hij - zoals de marketeer het noemt - 'happy to pay more' wordt?
Betaal een Audi, ook al rij je in een omgekatte Skoda. Je weet het, maar doet het toch en bent er nog trots op ook. Zoiets.
De uitdaging dat ten aanzien van vlees voor elkaar te krijgen, ligt niet bij de burger-consument, maar bij de producent en verkoper. Zo te horen vindt de krant dat die maar met hun pootjes omhoog moeten gaan liggen.
Verdorie, wat laat m'n duurdere diervriendelijke kip nou een heel egoistisch en gemeen voordeel hebben? Ik bedoel, voor mij als met m'n portemonne en eigenbelang stemmende consument?
Dat is een marketingvraagstuk aan de kant van de boer en degene die zijn producten verkoopt, de oppermachtige, alles makende of brekende super. Die beheert de volksruif en kan het schap zonder noemenswaardige moeite sturen.
Hij kiloknalt er nog altijd lustig op los. Tsja, concurrentie mevrouwtje.
NB Soft porno gaat niet helpen. Leuk voor het oog van de burger, maar het is gratis. Daar betaal je niet voor.
De foto is niet van Sonja, maar Annalise Braakensiek voor PETA, een activistische dierenorganisatie die zich van veel vrouwelijk bloot bedient
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_002_480_289_84_s_c1.jpg)
Floor, dat vind ik een heel interessant stokpaardje.
Kun je er een rekenvoorbeeld van geven? - politiek draagvlak vinden we hier minder interessant dan ideeën die de moeite van het formuleren waard zijn.
Tijd voor een stokpaardje. De financiele prikkel is een politieke keuze: waar zet je de belasting op. Nu is arbeid een zwaar belaste factor. Gevolg: arbeids extensieve systemen zijn commercieel levensvatbaar. En laten die nou net relatief welzijnsonvriendelijk zijn.
Oplossing: Energie en dierenonwelzijn belasten. Dat is even wennen, maar leidt tot betaalbare diervriendelijke producten, en dure "onvriendelijke" producten. Door het slim op te zetten kun je het in het totaal financieel neutraal houden.
Een nadeel: er is nu geen draagvlak voor.
Maar het is een politieke keuze.
Volstrekt eens: het probleem ligt bij de supermarkt, niet bij de consument.
Enne ... vis is makkelijk: maar een fractie van de omzet van vlees. Het is snel en goedkoop scoren. Een vlag op een modderschuit, waarvan we moeten denken dat het een prachtige cruiser is.
Dankzij de EU zitten we vast aan de dierenwelzijnsopvattingen van Roemenië en Spanje. De minimale eisen zullen nog wel lang heel minimaal blijven. De oplossing moet dus komen van de private sector. Ik heb in elk geval nog niet gehoord dat de VC-campagne "een kip kan niet kiezen, jij wel" voldoende heeft gewerkt. Dat zal ook wel niet, want er was totaal geen bevestiging bij het schap.
Mijn oplossing: als supermarkten net als een halalschap ook een duidelijk en informatief vormgegeven diervriendelijkheidsschap zouden inrichten, zou de consument beter in staat zijn echt B.E.W.U.S.T. te kiezen. De markt is zeker voor AH zeker nog wel groter dan halal. Maar ze gaan nu eerst experimenteren met vis.