1 min
Steeds meer Nederlandse consumenten vertonen een opmerkelijke schizofrenie waar het hun kookaktiviteiten betreft. Door de week wordt haastig gekookt met pakjes, bakjes en zakjes kant-en-klaar uit de super, terwijl in het weekeinde de tijd genomen wordt voor ambachtelijk gerechten met authentieke verse producten van de speciaalzaken. Volgens culinair publicist Johannes van Dam is het uiterst treurig gesteld met de kookcultuur in Nederland. "Geholpen door de huishoudscholen heeft de voedselindustrie ons geconditioneerd om voor de televisie te hangen en dure kant-en-klaarproducten in de supermarkt te kopen", sombert Van Dam een interview in het blad Nieuwstribune van de SP. Ook tijdens de smaaklessen die op de verschillende scholen gegeven worden blijkt dat het met de kennis over ons voedsel en over de bereidingwijze ervan maar matig gesteld is. Daartegenover staat een groeiende groep consumenten die zich culinair verdiept, gemak afwijst en voor authentieke producten kiest. Ook is er een groep kokers voor wie koken een onderdeel van hun life style is. Bij deze life style-cooking past ook het herbeleven van het inkopen van puur natuurlijke producten. Groenten, vlees, wild, vis, kaas, delicatessen, wijn, traiteurwaren en patisserie met 100% smaak. Geen anonieme pakjes, bakjes en zakjes, maar ambachtelijke producten met een duidelijke herkomst.
Maar het gros van de Nederlanders is niet zo culinair geëngageerd en bovenal geïnteresseerd in prijs. Na de Tweede Wereldoorlog stond in Nederland het zelf kunnen voorzien in zuivel en granen voorop. Tot vandaag is die volumefocus merkbaar. Tomaten die er mooi uitzien, maar waterig zijn. Kipfilet in zes weken geproduceerd, zonder kraak of smaak? Fabriekskazen hetzelfde verhaal. Er zijn wel goede ambachtelijke producten, maar voor de grote groep Nederlanders zijn die al gauw te duur, zeker vergeleken met de 'gewone' fabriekproducten.
bron: VMT
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
_002_480_289_84_s_c1.jpg)
Gisteren is DVD volop aan bod geweest. Nu heeft hij een probleem met Jonnie de Boer.
Jonnie geeft hem vol repliek en dat is verhelderend om te lezen.
Diny,
Een interessante analyse, maar hoe rijm je deze met het feit dat de arbeidsparticipatie van de Nederlandse vrouw laag is in vergelijking met de ons omringende landen? De NL huisvrouw had best tijd om uitgebreid te koken toch?
Overigens at ik laatst bij Asian Fusion of zoiets aan de Zeedijk. Een 9+ van JvD maar een 3- van mij. Droge Sushi en een bizar drassige Teryiaki.
@Meisje en Dick
Ten eerste wil ik even zeggen dat het mooi is een goed idee geboren te zien worden. Meisje en Dick.
Ten tweede het herstel van de burgerkeuken: Zowel in Betje de Goedkoope Keukenmeid als in het Indische (sic!) kookboek van Catenius/v.d.Weijden heb ik een gerecht genaamd "smoddervis" aangetroffen. Paling en andere vis (baars en kabeljauw resp. kabeljauw) in een saus van visbouillon met garnalen. Dat lijkt me een mooie kandidaat om in ere te herstellen.
Nog een p.s.-je. Van Dam word als zeer kritisch beschouwd als restaurantbespreker. Late men hem daarvoor in ere houden in plaats van over Sombermans te spreken!
Mij kan DVD niet kritisch genoeg zijn, en soms, zoals deze week, is hij het niet eens.
Over ‘Red’, een Amsterdams restaurant dat slechts twee (rode) gerechten op de kaart heeft staan, namelijk tournedos en kreeft, schrijft hij in Het Parool:
‘De tournedos (16,50 euro) heeft een beetje een smaakje en hoewel we de eigen, vlijmscherp geslepen Laguiole-messen gebruiken en niet de geleverde zaagtandmessen, ligt ons bord snel vol rood vocht. Dat zou niet mogen.’
Voor een tournedos, van 16,50, moest dat inderdaad niet maggen. Ik vermoed, maar Van Dam zou dat met zekerheid moeten kunnen zeggen, dat die tournedos ooit uit een vers-vacuumzakje is gekomen waarin het drie maanden verbleef op bijna 0 graden - want dat is de huidige praktijk bij horeca-slagerijen (de onbevroren dus ‘verse’ import komt doorgaans per scheepslading uit Zuid-Amerikaanse landen). Kan heus lekker zijn, en bacterieel gezien perfect schoon, mits onmiddellijk gebakken/geconsumeerd. Dat ‘smaakje’ (vaak iets zurigs) is het gevolg van een explosieve bacteriëngroei zodra het vlees die vacuumzak heeft verlaten. Wordt weleens gespoeld met chloor, wat toegestaan is voor instellingskeukens.
Het loslaten van bloed moet het gevolg zijn van vriezen: wat de ene dag over is wordt wegens restaurantlogistiek nogal eens weggelegd in de vriezer en vervolgens ontdooid, in sommige gevallen versneld in lauw water...
Een restaurant dat furore wil maken met ALLEEN tournedos, zou zich moeten schamen. Johannes van Dam ook, want die gaf er het veel te milde cijfer 7 1/2 voor ...
Diny, wat een pracht van een analyse! Je hebt me al 'ns vaker gecorrigeerd op de 'Van Dam-doctrine' toen ik die debiteerde zonder te weten dat die bij hem vandaan kwam. Toen wist ik het dus. Deze veronderstelling hoorde ik toen niet van je.
Je zou wel eens een heel rake hypothese te pakken kunnen hebben die in ieder geval al meer basis heeft dan Van Dam''s louter persoonlijke fixatie op de Nederlandse zuinigheid (ook Fransen zijn als Zeeuwen, zelfs Italianen) die heel wel mogelijk met zijn fantasie op de loop is gegaan. Jouw theorie dat tijdswinst de motor is achter onze veranderde eetcultuur spoort met die van een aantal cultuurfilosofen, w.o. mijn oude leermeester Jean-François Lyotard. 'Gagner du temps' was voor hem de motor van onze moderne vervlakking en irradicatie van de band met de habitus van voorgaande generaties en dus uiteindelijk met onze geschiedenis (van hem echter geen veroordeling daarvan, maar de constatering van een feit dat weer nieuwe, andere wegen opent).
Eten is tijdsverlies. Maar zelfs ontspanning (het tijdsverlies per definitie) is dat geworden: het moet, dus het moet vlug. We tennissen niet meer, maar we squashen. Dan ben je sneller afgepeigerd. Ontspannen moet efficient. Daaromheen is een hele gezondheidsapparatenindustrie ontstaan.
Kortom: we weten niet meer hoe we tijd moeten verliezen. Het probleem is niet alleen culinair. Het is 'onze tijd'.
Maar welke tijd?
Mogelijk is het een houding die zich in onze hoofden heeft verankerd sinds de volwassenwording van technologie. Daarmee kunnen we ons het leven makkelijk maken en krijgen we tijd voor steeds meer andere dingen. Dat is een voortdurend wijkende horizon, want we hebben steeds meer schaarse tijd nodig om al die nieuwe dingen te kunnen doen.
Die feitelijke basis nam een vlucht ergens in de 18e en 19e eeuw. Het begin ervan ligt feitelijk al in de Renaissance toen de natuurwetenschappen aan hun grote ontwikkelingsvlucht begonnen.
Het is dus misschien wel niet de schuld van 'Aaltje', maar van Galileo en uiteindelijk Newton ;-)