1 min
De gevolgen van agflatie worden voelbaarder. De NRC liet gisteravond zien dat de wereldvoedselprijzen de afgelopen 8 jaar meer dan verdubbeld zijn. Toplui van het Internationaal Monetair Fonds (IMF) en de Wereldbank hebben laten weten dat een half miljard dollar (315 miljoen Euro) nodig is om te voorkomen dat 100 miljoen mensen terugvallen in zodanige armoede dat ze geen eten meer kunnen kopen.
Dat bedrag staat in schril contrast met het nieuws dat de onvoorzichtige bankiers die vanuit de VS voor een kredietcrisis zorgden, waarschijnlijk zo'n 400 miljard dollar hebben laten verdampen. Daar zou je dus 80.000.000.000 mensen mee kunnen helpen. Dat is meer dan 10 keer zoveel als er op aarde rondlopen.
Ook al zal er een crisis uit volgen, zo rijk zijn we dus.
Het is even een hersenkraker, maar ... als we ons zo'n bloeding kunnen veroorloven en iedereen gaat hier nog rustig over straat, is dat eten dan te duur of verdienen we te veel?
NB: ik heb het niet over de derde wereld, maar over ons hier. Eén ding is overigens duidelijk: AH, Lidl, C1000, Aldi, de Jumbo, slager, bakker en de marktkoopman zijn zo aardig geweest ons eten niet zoveel duurder te maken als het staatje aangeeft.
Nog zo'n intrigerende: als we het als consumenten niet betalen, wie betaalt het verschil tussen hun inkopen en de echte marktprijzen dan wel?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
De verschillen in verkoop en inkoop gaan nu voor de rekening van de ondernemer. Dat kan twee dingen betekenen: er is een grote reserve of ze zingen het uit en wachten hun kans af.
Dat ben ik eens. Het is het gevolg van een collectief optimisme. Nu had ik vroeger een baas - een vd oude wijze bankiers van ons land, inmiddels al lang met pensioen - die me meerdere malen vertelde: 'what goes up, must come down - vergeet dat nooit'. Tav de groei van gedesintermedieerd bankieren (waar het hier over gaat) had' ie een soortgelijke mening: als het te wild groeit, keert het tij en gaan we weer gewoon bankieren. Dan beheers je de risico's beter omdat je ze zelf voelt in je eigen balans.
Die oude baas was Wim Scherpenhuijsen Rom. Zijn huidige opvolger, Michel Tilmant, verklaarde onlangs in een Internationaal zakenblad dat ook hij meer houdt van ouderwets bankieren. Waarmee ik maar wil zeggen dat bankiers - net als WSR en MH -het wel degelijk wat rustiger aan hadden kunnen doen: ze gingen door met inhalen, terwijl ze wel degelijk zo wijs hadden moeten zijn te twijfelen. Ze kennen immers de 'wetten' van die ecologie en zijn gewend die te besturen. En waarom deden ze het niet, terwijl iedereen het wist? Omdat iedereen dat deed. Dat heet Lemmingengedrag. En het heeft nog rationele kanten ook. Idd, die vd vrije markt economie, die hoge pieken kan bereiken. De kunst is de dalen te beperken door iets meer wijsheid. Dan is er geen sprake van failliet.
Uhm, te denken dat de kredietcrisis veroorzaakt is door onvoorzichtige bankiers is het crisisaspect ervan niet begrijpen. Wij allemaal hebben het gedaan. Wij zijn financiele instrumenten als investeringen via obligaties gaan gebruiken om persoonlijke hypotheken voor simpele mensen te financieren, obligaties uit wiens rendementen er pensioenen moeten worden betaald.
Dit is niet zomaar een zootje domme bankiers. Dit is de "ecologie" van het finaciele systeem dat onderuit gaat; omdat dit soort systemen alleen maar bij permanente groei (in dit geval van huizenprijzen) kunnen bestaan. De kredietcrisis is het falliet (Overshoot zouden sommige ecologen het noemen) van het vrijemarktgeloof.