Ook sportvissers dragen bij aan de overbevissing in de Noordzee. De vispopulaties staan onder druk, zeker in de Noordzee. Sinds de jaren 90, toen er veel overbevissing was, is de toestand verbeterd door Europese beheermaatregelen, maar sinds 2015 gaat het weer de verkeerde kant op, schrijft De Standaard.
Dat is te merken aan de hoeveelheid tarbot, makreel en haring. Dat komt deels door (over)bevissing met nieuwe technieken, zoals de flyshoot, waarbij een vissersboot kilometers lange lijnen en een net door het water sleept. Ook klimaatverandering speelt een rol. Door hogere temperaturen zoeken de vissen het koelere noorden op.
Milieuorganisaties wijzen met hun vinger naar de industriële visserij, maar in De Standaard zegt de Vlaamse visserijkenner Hans Polet dat kleinschalige vangst niet per definitie duurzamer is. “Die duizenden hobbyvissers die op de Noordzee met hengels zeebaars vangen, hebben ook een aanzienlijke impact op de populaties. Of neem een land als Griekenland. Dat land telt 15.000 kleine vaartuigen. Die kunnen ongestoord hun ding doen op een heel lange kustlijn, rond die duizenden eilanden. Zonder enige controle. Kort gezegd, liever zestig, grotere, efficiëntere vaartuigen dan 15.000 kleintjes. Kijk naar IJsland. Dat bevoorraadt met hooguit zestig grote schepen de halve wereld. Dat mag je duurzaam noemen, al boet de werkgelegenheid er bij in.”
De visserij moet duurzaam worden. Niet alleen de industriële visserij moet verantwoordelijkheid nemen, ook de kleinschalige dus. De sector investeert in schepen die lichter worden, langzamer varen en minder brandstof verbruiken. De Europese ministers leggen vangstbeperkingen op, maar zouden hun subsidies beter kunnen richten op vormen van structuurbeleid. De visserij is, net als de landbouw, afhankelijk van Europese subsidies. Wetenschappelijke studies tonen aan dat de huidige subsidies bijdragen aan overbevissing. In 2022 werd binnen de Wereldhandelsorganisatie een akkoord bereikt om deze subsidies af te bouwen.
Lees alles over reageren in de gespreksregels.
