1 min
Gisteren hadden we het hier over het MSC-keurmerk. Het laat de burger zich lekker voelen omdat hij verantwoorde vis koopt.
Nick Trachet, journalist van beroep maar zeebioloog van opleiding, merkte op dat vissers uit Alaska er inmiddels de pest in hebben: zij moeten nu betalen voor iets dat ze zelf in hun grondwet al beter geregeld hadden. Gisteravond - wat een mooi toeval - viel in de NRC te lezen wat een visser moet betalen om het MSC-logo te mogen voeren: € 50.000! En dan te bedenken dat het mensen zijn die niet alleen de netten, maar ook de bedrijfseconomische eindjes aan elkaar moeten knopen.
Het NRC-artikel maakt duidelijk dat het onzin is. Certificeren is - zoals Nick hier al aangaf - zinloos, omdat je van moment tot moment moet kijken. Kleinschalige visserijvormen zijn de oplossing wel. Hans van der Lugt, de NRC-correspondent, laat helder zien waar het misgaat: de regelgever (in dit geval het Nederlandse ministerie van LNV), snapt niet waar het probleem en dus het begin van de opossing zit.
De keurmerkenbouwers hebben vrij spel.
Gister kreeg ik weer eens een uiting van een ander keurmerk in handen. Net als het MSC-keurmerk, is het Ik Kies Bewust-keurmerk ontsproten aan het brein van merkenbouwer Unilever. Zoals je ziet op het plaatje moet je voortaan ook in je bedrijfsrestaurant geholpen worden om je verse spullen te kiezen. Want je weet natuurlijk niet dat een broodje gezond, een gezonde salade en een tomaat een goede keuze zijn.
En wat je ook niet weet is dat de leverancier van die spullen zich voortaan ook moet laten certificeren. En wat je al helemaal niet weet is dat hij daar flink voor moet dokken. Wie moet anders dit soort campagnes betalen? En niet alleen de campagnes, maar ook de mensen die er in lease-auto's, mooie kantoren en met mobieltjes met breedband-internet de nutteloze inhoud voor verzinnen. En achter hen weer hun gezinnen en bloedjes van kinderen die er allemaal van moeten meeëten. En, last but not least, de hypotheken die er van betaald moeten worden.
Niets is goed genoeg voor die consument die geholpen moet worden om zijn bewuste en goede keuze te maken.
Ik geloof dat we maar eens moeten gaan streven naar een eigen keurmerk: eerlijk eten, powered by het onafhankelijk denkende foodlog.nl ;-)
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_002_480_289_84_s_c1.jpg)
Hahaha, nee! Meer eentje met de letters JKB erop...
Jacobus, je wilt toch niet suggereren dat jouw snijbonen met automatisch ingebrand IKB-logo geboren zouden moeten worden? :-)
Steeds als ik mijn eigen groenten en fruit oogst kan ik maar geen gezondheidslogo ontdekken. Ik vind het jammerlijk te constateren dat Unilever's knutselvoer mijn oprechte pogingen ruimschoots voorbijstreeft, gezien de enorme hoeveelheid "Ik Kies Bewust-logo's" die ze gebruiken. Het is niet eerlijk...
Een echt koninginnedaglabel voor smaak? Maar keuren als MSC en IKB gaan over verantwoord vangen en gezond eten. Lastige begrippen als ze door belanghebbende partijen en op basis van discutabele criteria worden vastgesteld.
Toch iets over smaak, omdat er op de Franse ambassade gisteren een bijeenkomst was ter ondersteuning van het Franse label Rouge. Ik zal er later meer over schrijven. Onno Kleyn was daar ook aanwezig en verklaarde aan een kipfilet niet te kunnen proeven of het van een label rouge of een gangbare kip komt. Een dappere uitspraak, want het betekent dat je de keuze voor verpakte Label Rouge filet (zonder huid of bot, in Nederland het meest verkocht) op andere gronden moet maken dan smaak.
Ook ontstond er een discussie over de geserveerde côte de boeuf. Hoorde die nou wel of niet zoals die was? Nee, vond een aanwezige fijnproever én slager. Wél vond iemand anders, want wat hij proefde hoorde zo bij het ras en moest als lekker gelden. Een derde die zich in de strijd mengde vond het weer geen specifiek lekker - = niet voor iedereen weggelegd - maar juist een voorbeeld van De (platoonse) Lekkerheid. Kortom, de gebruikelijke smaakverwarring. Smaak is het resultaat van de manier waarop één iemand in één specifieke context proeft. Dat geldt zelfs voor een professionele proever. Anders dan Klosse (geen kwaad woord overigens over zijn heel bruikbare smaakindeling) beweert hebben producten geen smaak, maar wij.
Met andere woorden: wat geeft zelfs smaakautoriteiten de autoriteit om autoriteit te zijn?
Dick, ik dacht even aan het Label Rouge wat ze in Frankrijk gebruiken. We zouden er een Label Orange van kunnen maken.
Je zult hierbij een groep deskundigen moeten halen die in staat zijn om dan vast te leggen wat wel en wat niet binnen de lijntjes valt. Dus een proeverij van kippen organiseren. in dit geval de diverse rassen.
Koppel hier een paar goede, ervaringsdeskundige, proevers aan met Nationale erkenning en je hebt een begin.