imageFoodmiles zijn een trend. Eat local. Eten van thuis is helemaal 'in' in onze globaliserende en verduurzamende wereld. Ongetwijfeld wil minister Gerda Verburg daarom dat ook veevoer voortaan uit Nederland komt. Een Nederlands dier moet Nederlands hebben gegeten. Een stevig en duidelijk standpunt dat de consument makkelijk begrijpt en waar de boeren voor moeten gaan zorgen. 'Buy Dutch', net als Jamie's offensief voor 'Buy British'.
Prima basis voor een Nieuw Boeren Marketing Offensief (NBMO) dus. Past naadloos bij het beleid, want Verburg wil een consumentgedreven minister van LNV zijn.

Maar nee. Nu ze eindelijk een leuk idee krijgen aangereikt om heel praktisch aan consumentenmarketing te gaan doen, blijken de boeren er niet blij mee. Het verbaast me niks. Het lijkt zo'n mooie gedachte:
- zo komt er minder soja uit ontbost regenwoud
- zo hoeft het voer niet over tienduizenden kilometers vervoerd te worden
- zo creëren we weer een gesloten, duurzame cyclus waarin een plant wordt gegeten door een dier dat de resten daarvan uitpoept als mest die weer kan dienen als voer voor de plant

Logisch, denkt de stadse burger vanuit zijn laatste restjes goeie boerenverstand. Dat is het ook.

Niettemin zijn er nog wel een paar praktische vragen op te lossen:
- vrijwel alle tarwe en maïs die in Nederland verbouwd wordt is veevoer: gaat die naar Nederlandse dieren of exporteren we die?
- er wordt hier veel meer vlees 'gemaakt' dan opgegeten: hoeveel voer heeft de op export gerichte Nederlandse varkens- en kippenstapel nodig en kan dat in Nederland wel verbouwd worden?
- zo nee, moeten varkens-, kippen- en veehouders dan maar afbouwen, zoals Milieu Defensie, Wakker Dier en de PvdD willen? Dat lijkt me toch wat meer dan een 'logisch gevolg van beleid'.
- zo ja, wat betekent het dan voor het rendement dat Nederlandse akkerbouwers dan van hun akkers halen? Veevoer is tenslotte laagwaardiger dan mensenvoer, dus waarom zou je het gaan verbouwen als je een rendabeler afzet hebt?

Ik kan het niet allemaal zo snel uitrekenen, maar vermoed dat 'eetmetervriendelijk veevoer' wel heel snel gezegd is.

Trouwens, wie zegt dat de uitstoot per kilo voer uit Zuid-Amerika of de VS voor meer uitstoot zorgt dan het vervoer van een kilo graan uit Noord-Oost Groningen naar die Brabantse kippenhouder of zelfs naar die varkenshouder uit Oldambt (Groningen) omdat het voer eerst tot voer moet worden gemaakt door - ik noem maar een grote Brabantse voermaker - Cehave uit Veghel?

Zelfs over heel veel kilometers meer stoten kilo's per schip nl. eindeloos minder CO2 uit dan kilo's per auto. Al helemaal als die nog een paar keer op en neer moeten worden gereden ook. Graan uit Groningen voor een Goninger varkenshouder gaat minstens 3x heen en weer. Als het in Rotterdam aankomt en daar verwerkt wordt is het maar 1 ritje.
Als we straks weer hypermoderne oceaanwaardige zeilschepen hebben, wordt het pleit al helemaal beslecht in het voordeel van voerteelt elders, waar de grondprijzen minder hoog zijn.

Over de poep die weer naar de akkerbouwer terug moet, hebben we het nog niet eens gehad. Weet je waarom boeren in Nederland moeten betalen om van hun mest af te komen terwijl ze er bijv. in Duitsland geld voor krijgen (heel bio-logisch, want mest is een kostbare grondstof)? Omdat we veel te veel stront hebben om het in onze akker- en tuinbouw kwijt te kunnen.
Als we alles in de havens van Rotterdam concentreren - kippen- en varkensflats dus, met geintegreerde slachterijen en verwerking - kunnen we de stront van van verre aangevoerd voer weer verwerken tot hoogwaardige mest en per CO2-neutraal schip terugsturen. Dan hebben we het tenminste echt over eetmetervriendelijkheid, een gesloten voer-stront CO2-cyclus en innovatie.

Ach, ik noem maar wat. Had dan ook vroeger een baas die het altijd zo zei: 'Is het beleid, of is er echt over nagedacht?'
Dit artikel afdrukken