image

Twee Lychee-pitten. Het vruchtvlees van de grote wil je liever niet, dat van de kleine wel. De vruchten zijn aan de buitenkant even groot, alleen is die van de grote bijna helemaal gevuld met pit.

We hebben het hier regelmatig over het manipuleren van het genetisch materiaal van ons eten. Voorstanders wijzen erop dat planten en dieren door de geschiedenis heen altijd zijn gemanipuleerd. Door onze moderne digitale technieken kunnen we alleen veel ingrijpender en veel sneller gewenste eigenschappen tot stand brengen.

Tegenstanders accepteren dat laatste argument niet. Zij vinden dat er sprake is van een wezenlijk verschil tussen het uitselecteren van gewenste eigenschappen binnen rassen en hun kruisingen en het bewust transformeren daarvan, zoals dat gebeurt in moderne genetische manipulatie. Wat dat verschil precies is, blijft tot nu toe onbenoemd.
Daarom een poging om het eens boven tafel te krijgen.

Een praktijkcase. Gisteren kwam weer eens een zak lychees in huis. Prachtige vruchten met een harde, ruwe dunne schil en zalig zacht wit vruchtvlees met een beetje 'byte'. Heel gemakkelijk te pellen. Ik ben er dol op, maar heb een hekel aan die grote pit. Op iedere 10 vruchten tref je er maar 2 of 3 met kleine pitten. Die zijn een genot. Dan heb je opeens volop die heerlijke smaak in je mond. Het vlees van die vruchten ligt niet als een schilletje van 4 mm om de schil. Nee, je hebt opeens een ruime verdubbeling van het vruchtvlees. Dat maakt heel wat uit voor je 'smaakervaring'.

Natuurlijk is dat door GM op te lossen.

Vraag: als GM, zonder verdere consequenties, in één klap die grote pitten in kleine kon omtoveren, zou je er dan tegen zijn?
Dit artikel afdrukken