Kant & Klaar: de hoop van Henri Straver

Enkele weekenden geleden proefde een zich heel bescheiden opstellend gezelschap van culi's en koks een dikke 200 K&K-maaltijden in Diepenheim. Aanstichter was Will Jansen die er een deel van het veldwerk voor zijn nieuwe Culinaire Almanak mee deed.

Van Henri Straver, Nederlands beste amateurkok 2006, kreeg ik een 'nabrander'. Ik neem hem op omdat er hoop uit spreekt.

Op een betere eetwereld. Eentje waarin mensen weer begrijpen dat het snijden van groenten met een goed mes de meest pure erotiek is. Dat je iedere dag ongestraft en in het openbaar schunnig mag genieten van 'lekker'. Dat een mooi fornuis er niet is om mee te pronken of je vrienden te imponeren, maar om er wonderlijke smaken mee te maken en daar een genoegen aan te beleven waar zelfs een web 2.0 erotische site bij verbleekt (laat staan de TV).

Omdat Henri ermee getuigt van zijn verbazing om weer te ontdekken - midden in die Diepenheimer eetwoestijn - wat hij allang wist: wat moeten we zonder lekker? Dát biedt houvast en hoop. door Henri Straver

"It is a dirty job but somebody 's got to do it." Dat was mijn gevoel bij een proeverij van kant-en-klaarmaaltijden in Diepenheim. Een mooie zaterdag, een paar weekenden geleden.

Er was niets goed, er was niets slecht. Er was slechts slechter en minder slecht. Vreemd dat in alle takken van productie en industrie de afgelopen decennia grote vooruitgang is geboekt. Airco en navigatie zijn standaard op elke auto. We zijn we in staat vanaf een onderzeeër honderden meters diep in de oceaan een kruisraket af te schieten die zich 2500 kilometer verderop in het 'Arschloch' van een militante sjeik boort en die, na het ochtendgebed, met looprekje en al naar de andere wereld helpt.

O ja, laten we Hubble niet vergeten. De ruimtetelescoop die ver boven ons zweeft en in staat is o.a . röntgenstralen op te vangen die teruggaan tot het ontstaan van de kosmos. Zeg maar de "kribbe" van God.

Maar als we een aardappel en een stukje broccoli gaar moeten stomen die na zo'n twee weken nog redelijk tot goed moet smaken, dan staakt onze wetenschap.

Kennelijk rennen de intellectuelen hun laboratoria uit als er eten op het programma staat. Ook topkoks blijken volledig te blokkeren. Vreemd, heel vreemd. Want eten en eten bewaren is zo oud als de mensheid. Zo zal toch in het verre verleden een gevangen mammoet toch ook niet op één dag zijn opgegaan?

Stel je vangt zo'n mammoet op maandag, dan zal zo'n slurf toch ook pas rond dinsdag eetgaar zijn geweest. Begin je woensdag, laten we zeggen, aan de linker voorpoot dan ben je, als ik zo reken, toch al weer met de hele stam een dag of 8 verder eer je aan het staartje begint. Wil je dan ook tussendoor nog wat kleuren en tekenen in de grot waar je woont moet je zo'n karkas qua ruimte en vooral geur ook niet de hele tijd in de "gang" hebben liggen. Kortom we moeten toch al wel vroeg begonnen zijn met portioneren en bewaren van eten. Waar is die kennis gebleven?

Er is in dit land nog nooit zoveel aandacht in bladen, op de radio en TV voor lekker eten geweest als nu. Wat doen mensen met al die informatie? Sommigen gebruiken het waarschijnlijk als toppunt van een inspiratie om te snappen dat je runderreepjes in teriyaki-saus moet kopen in plaats van boerenkoolstamppot (een deerlijke vergissing overigens, maar nauwelijks opvallend in het spectrum tussen slecht en nog slechter).

OK, de mens neigt tot opportunisme en gemakzucht. Dat verklaart veel, ook over eten. Maar wat goed eten betreft, is iedereen die het zich ontzegt een dief van zijn eigen leven. Goed eten verbroedert, is gezellig en doorgaans gezond. Een feestje elke dag terwijl je er niet eens voor uitnodiging voor nodig hebt. Wie zich dat ontzegt, begrijpt niets van het aangenaam maken van dingen die nu eenmaal moeten.

Ik heb geproefd zonder te weten wat het spul allemaal kost. In veel gevallen zou weggeven nog door de wet verboden moeten worden. Maar toch. Een oneetbare stoommaaltijd van zo'n € 7,00 à € 8,00 is weer wat anders dan een bak nasi van hetzelfde gewicht die maar € 2,00 kost. In guldens praat je praat je dan toch over zo'n elf gulden verschil van hetzelfde gewicht aan eten. De misdaad tegen jezelf wordt er alleen maar ernstiger door.

Tot slot. Deze eettesten moeten! De industrie zal niet van de een op de andere dag veranderen. Maar zeker niet als we niet laten horen wat we ervan vinden. Want één ding is duidelijk: als dit alles is wat ze na eeuwen kunnen, dan moeten ze van buitenaf geholpen worden.

Of Diepenheim ooit wordt uitgeroepen tot het moderne Waterloo van de K&K maaltijden zullen de geschiedenisboekjes moeten uitwijzen. Maar er is een barst is ontstaan in de muur van culinaire onwil van onze prutsende gaarkeukenfabrikanten. Ze zijn niet langer veilig in hun bastions met meer oog voor winstcijfers dan smaak. Want dit land, lieve mensen, is echt nog niet verloren. Ik heb culi’s gezien die bereid waren hun AGA en Boretti fornuizen te verlaten. De barricades te bestormen van gewetenloze multinationals. Om zo de culi-onwetende medemens te bevrijden. Uit de genadeloze ketenen van zijn Megamarkt voordeel-magnetron. Dit land zal culinair verrijzen als een “phoenix uit de as”. Omdat we in de tussentijd gewoon lekker blijven koken, eten en drinken. En bovenal omdat we blijven lachen. Elke dag, dan komt het allemaal goed.

Hoopvol heb ik het mooie Diepenheim verlaten.