Wat is een keurmerk? Label Rouge, drie vliegen in één klap

In de periode tussen 1986 en 2013 werkte ik als commercieel attaché bij de Franse Ambassade. Daar leerde ik begrijpen dat een keurmerk voor utopische, maar echte kwaliteit kan staan. Aanvankelijk keek ik kritisch naar de kansen van producten met het Franse Label Rouge keurmerk op de Nederlandse markt. Toch bood de markt een gat. Nederlanders werden zich meer bewust van het feit dat er ook ‘betere producten’ zijn en hadden dus een steuntje nodig om die te kunnen onderscheiden van duur uitziend bedrog.

Albert Heijn zag dat ook in. Daar werkte destijds Rick Louxman als inkoper kip en gevogelte, een reus die ik niet snel zal vergeten. Ook waren er importeurs met een kwaliteitsvisie op de markt wild en gevogelte.

Wat is een zowel betrouwbaar als betekenisvol voedselkeurmerk? Dat is een stempel dat de productiekwaliteit en smaakkwaliteit vanuit de onpartijdige overheid garandeert. Dat zei ik vanuit mijn werk vroeger voor de Franse ambassade. Nu zeg ik het onbetaald als consument van Label Rouge producten die qua smaak altijd met kop en schouder boven de rest van het schap uitstijgen. Omdat ik in Frankrijk woon heb ik de keuze en kan ik het gemakkelijk vergelijken.

De Label Rouge productie uit Frankrijk is uniek in de wereld, omdat ze gebaseerd is op het bieden van kwaliteit die het publiek herkent.

Het voorbeeld laat een verschil in mentaliteit zien dat door een overheidslogo wordt beschermd

Lastenboeken
De Franse staat is eigenaar van het beeldmerk Label Rouge. Het keurmerk is gebaseerd op zogeheten lastenboeken die bepalen aan welke productievereisten een product dat het mag dragen moet voldoen. Die lastenboeken zijn vastgelegd in de Franse wet en kunnen niet door een private organisatie veranderd worden. Ze garanderen dat je krijgt wat je vroeger ook kreeg.

Label Rouge ontstond in de vijftiger jaren van de vorige eeuw en bestaat inmiddels voor ongeveer 700 artikelen - van kip en rillettes tot zelfs graszaad en bloembollen - waarvan het de hoedanigheid vastlegt. De consument weet dat er niet mee ‘gekloot’ kan worden zonder dat zij of hij het weet omdat het wel een beetje goedkoper kan en toch past binnen de standaard van een privaat label.

Ik heb nog ergens een foto bewaard van een Nederlandse kippenmester die 100.000 kippen een kaal weiland opjoeg en vond dat hij slimmer was dan ‘die Fransen’ en hen te slim af was met zijn vrije en blije uitloopkip. Los van het feit dat hij probeerde de randjes eraf te snijden door bosvogels in de stress te jagen (kippen hebben de beschutting van bomen nodig om zich veilig te voelen en goed te presteren), laat het voorbeeld een verschil in mentaliteit zien dat door een overheidslogo wordt beschermd.

'Duurzaam'
Label Rouge leeft in Frankrijk omdat het keurmerk aansluit bij de waardering van Franse consumenten voor het behoud van productieprocessen die voor de beste smaak zorgen en niet gedreven worden door beknibbelen en toch in een goed blaadje komen. Daarom zijn de consumenten die het kopen bereid er voor te betalen. Kwaliteit heeft immers een prijs maar daar moet je op kunnen vertrouwen. En dan moet mij van het hart dat ik niet zou weten waarom echte kwaliteit niet tegelijk ook duurzaam zou zijn. Een vleesvervanger is goed voor klimaat en milieu zeggen duurzame keurmerken, maar ze zijn niet lekker. Ik ben gaan begrijpen dat duurzaam inmiddels betekent zoveel mogelijk kunnen maken voor zoveel mogelijk mensen. Als we nou eens gewoon ouderwets leren dat je minder, maar veel lekkerder kunt eten, dan gaan we er stukken op vooruit in duurzaamheid en het is nog gezonder ook. Drie vliegen in één klap.