1 min
Albert-Jan Maat, voorzitter van LTO Nederland, gaf in een interview met het boerenblad Nieuw Oogst van afgelopen weekend Europees Commissaris voor Landbouw Dacian Ciolos van Jetje. Ciolos zet in op een beleid gericht op zelfstandigheid van het boerenbedrijf. Volgens Maat moet Nederland intensief produceren voor de wereldmarkt. Daar heeft het subsidies voor nodig.
In het interview zegt Maat:
De wereld heeft voedsel nodig. En dat in een tijd dat grondstoffen steeds schaarser worden. We hebben in Europa goede landbouwgrond en de kennis om voedsel te produceren. Daarvoor hebben we beleid nodig, dat ondernemers stimuleert met minder meer te produceren. Het beleid van Ciolos doet dat juist niet. De vergroeningsmaatregelen gaan over braak leggen, groenstroken en betalingen voor permanent grasland. Daar kunnen ondernemers niets mee. Gelukkig zjn deze voorstellen nog niet officieel. [...]
We hebben nu geen extensivering van de productie nodig maar innovatie. Meer dan ooit. De voorstellen van Ciolos getuigen niet van visie en appeleren niet aan voedselzekerheid en schaarste van grondstoffen waar de wereld mee te maken heeft. Ciolos staat met zijn rug naar de toekomst.
Het interview met de boerenvoorman gaat niet in op de vraag waarom het thans veelproducerende Nederland in zowel varkenshouderij, pluimvee als tuinbouw in buitengewoon zwaar weer terecht is gekomen.
Bron: Nieuwe Oogst
Dit artikel afdrukken
De wereld heeft voedsel nodig. En dat in een tijd dat grondstoffen steeds schaarser worden. We hebben in Europa goede landbouwgrond en de kennis om voedsel te produceren. Daarvoor hebben we beleid nodig, dat ondernemers stimuleert met minder meer te produceren. Het beleid van Ciolos doet dat juist niet. De vergroeningsmaatregelen gaan over braak leggen, groenstroken en betalingen voor permanent grasland. Daar kunnen ondernemers niets mee. Gelukkig zjn deze voorstellen nog niet officieel. [...]
We hebben nu geen extensivering van de productie nodig maar innovatie. Meer dan ooit. De voorstellen van Ciolos getuigen niet van visie en appeleren niet aan voedselzekerheid en schaarste van grondstoffen waar de wereld mee te maken heeft. Ciolos staat met zijn rug naar de toekomst.
Het interview met de boerenvoorman gaat niet in op de vraag waarom het thans veelproducerende Nederland in zowel varkenshouderij, pluimvee als tuinbouw in buitengewoon zwaar weer terecht is gekomen.
Bron: Nieuwe Oogst
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
_Zuidereiland__landschap_480_289_84_s_c1.jpg)
Mijn ervaring, Huib, is er één van zelf opgegroeid te zijn in grote weelde, in een politiek stabiel deel van Europa. Van daaruit kunnen beschouwen is een luxe. Maat heeft niet die luxe. Die wordt aangejaagd - want betaald - door een (in aantal steeds kleiner wordende) groep, die zich doorheen de tijden gedragen als speculanten. Ik weet niet of ze anders kunnen. Binnen fair trade verken ik mee die grenzen.
Marc, lezers met grote appetijt raad ik dit artikel aan: Somalia:// the Real Causes of Famine door Michel Chossudovsky. De uiteenzetting legt haarfijn uit hoe hongersnood inderdaad een menselijke constructie is.
Huib en Steven, dat gebeurt nu nog steeds. Als er voedseltransporten naar een noodlijdend land worden gestuurd uit humanitaire overwegingen, dan kan de gehele lokale middenstand wel inpakken. In de aanloop van de voedseldropping wordt er wellicht nog voor korte tijd bovengemiddeld omgezet, maar vanaf dag 1 van voedselhulp is de omzet nul. Zeer demotiverend voor (startende) ondernemers die cruciaal zijn om een gezonde economie van de grond te krijgen.
Echte verhalen, zijn die niet zonder uitzondering veel aansprekender dan de koele analyses die we allen graag maken?
Die echte verhalen, vermenigvuldig ze met een factor 10 en je hebt de situatie van het grootste deel van de mensheid.
Maar ook de achterkant van die echte verhalen is belangrijk voor de discussie.
De verpachters uit mijn vaders jeugd deden niet meer dan in wat hun ogen normaal was: een marktconforme prijs vragen. Zoals jullie overburen dat ook deden. Dat sommigen niet uit de voeten konden met dat marktconforme -uiteindelijk zagen zij dat niet als hun probleem.
En uiteindelijk is het ook zo dat rechtvaardigheid niet afhankelijk moet zijn van sociaal gedrag van individuen. De wijze waarop we onze maatschappij inkleden moet daar aan bij dragen.
Landbouwbeleid moet daar op ingericht zijn. Bijv door prijsstabiliserend te werken. Hierover Maat in het interview: "Het is goed af en toe demarkt te kunnen sturen. Maar de ervaringen met crisisbeheer zijn niet goed. Het is vaak te laat en te weinig. Kijk maar de EHEC-crisis. Wat marktbeheer betreft ligt de oplossing niet in interventie. Het aanpassen van de mededingingsregels zou meer kansen voor ondernemers bieden om de markt beter te laten functioneren"
Hij gaat er dus van uit dat boeren samen wel evenwicht kunnen bieden aan de afnemers.
Huib, een aangrijpend verhaal. Ik neem het mee tijdens mijn komende lezingen voor de klas. Ik vertel er wel vaker een ander verhaal. Dat van mijn vader.
Die groeide op tijdens WO II. In een gezin van 7 kinderen. De dichtste buur was een boerengezin met 3 kinderen, veel grond en wat dieren. Ik groeide op in diezelfde straat. 5 van de 7 kinderen bouwden hun huis nl. op de grond van de ouders. Mijn oudste oom aan vaders kant werd doodgeschoten door de Duitsers toen hij steenkool moest gaan stelen omdat de winterkou niet meer te harden viel.
Er was dus wel veel grond, maar niet genoeg middelen om er genoeg van te oogsten om het gezin te onderhouden. Het heeft geduurd tot in mijn tienerjaren voor ik echt begreep wat de reden voor het absolute stilzwijgen om en rond onze overburen - de nazaten van dat kleinere gezin - was. De reden was dat ze de omliggende grote boerengezinnen woekerprijzen en zware arbeid aanrekenden in ruil voor de elementaire levensmiddelen die zij wel konden voortbrengen. Dat moet een niet te verkroppen vernedering zijn geweest.
Steven, bij voedselprijzen is er een tegenstelling tussen de boeren en de rest. Mijn vader was nog van uit de oorlog. De 1e wel te verstaan [hoewel het bij ons vrede was.] Zijn jeugd was tijdens de crisisjaren. De stoom kon uit zijn oren komen als hij terugdacht aan de tijd dat de NL-regering het wel aangenaam vond dat er goedkoop voedsel uit het buitenland kwam. Graan uit Amerika voor een spotprijs, natuurlijk een mooie manier om de bevolking rustig te houden. Met als gevolg dat het jaar daarna de aardappels en uien niks opbrachten, nog een jaar later alle dierlijke producten. En diepe ellende op het platteland. Het gezin van mijn vader is enkele malen verhuisd. Alleen de verwaarloosde boerderijen konden mijn grootouders betalen. Als enkele jaren later het meeste onkruid was weggewerkt, o.a. door mijn vader en diens broer, kwam de eigenaar met het bericht dat de pacht nu wel wat omhoog kon. Konden ze gaan betalen voor hun eigen inspanningen. Een pachtwet die bescherming bood aan de boeren was er toen nog niet.