image

In Nederland woeden de discussies over het al dan niet jagen op wilde zwijnen. Vermoedelijk uit angst voor de dierenbeweging besloot Minister Verburg onlangs tegen. Hier in de Hérault is het normaal. Er zijn er dan ook veel en ze eten - eikels, kastanjes, bessen, kruiden, grassen, plantenwortels, wormen, kevers - en leven er prima van.

We waren eergisteren de gelukkige ontvangers van een stuk wildzwijnrib, een ‘rack’. We kregen het van Yves Barcelo, druivenbouwer maar nu even in ruste. De oogst is binnen en vergist lustig tot wijn. Hij en zijn maten zijn op jacht. De wilde dieren hebben het niet makkelijk gedurende deze 2 weken van dagelijkse knalpartijen. Dat zou beter kunnen. Zoals een andere jager en bekende wijnmaker, Thierry Navarre, me wel eens zegt: vroeger was de jacht eerlijk, het dier had een kans. Nu gaan er teveel slimme en sterke beesten aan. Hij is gestopt met jagen in bendes en doet het nog slechts alleen.

Het was een groot beest geweest. Zo’n 175 kilo. Een meneer zwijn, een beer dus.

Twee Nederlandse vragen kwamen onmiddelijk boven:
- eten jullie dan ongecastreerde wilde beren? (die hebben toch berengeur?)
- hoe verwaarden jullie het dier eigenlijk?
Ja, beren eten ze. Berengeur komt maar zelden voor. Dat zeggen specialisten ook over Nederlandse eetvarkens. Er is alleen geen bewijs meer omdat de ballen er altijd af gaan. Daarmee is het statistische bewijs de afgelopen decennia in de vuilnisbak verdwenen. Misschien bieden wilde varkens wel een goed inzicht. Ik hoop trouwens dat de producenten die nu ongecastreerd werken ook hun statistieken bijhouden en gaan publiceren. Daar kan Wakker Dier dan weer van leren.

Verwaarden? Jazeker, alles want ze zijn niet gek. Wat ze zelf niet meer eten gaat naar de honden die ze mee helpen vangen. Zoals deze bovenkaak, een foto van januari dit jaar. Glad afgekloven door de jachthonden en zo gevonden in het gras.

De koteletten waren overigens heerlijk. Het is helderrrood vlees, met een smaak die niet naar varkens, maar naar net wat sterker smakend rund neigt. We aten ze gisteravond. Ik denk alleen dat het beter afgehangen moet worden (dat doen ze hier niet, net als de Argentijnen: slachten en kort daarna eten). Het dier was woensdag geschoten. Ik vond het vlees te vers - wellicht bovendien van een te oud dier - en daarom nét te taai.
Daarom gaat de rest in een 'daube', een stoofpot. Die zal geweldig zijn, weten we uit ervaring.
Dit artikel afdrukken