“100 % uit eigen keuken, 100% vegetarisch, 95% biologisch”, meldt het handgeschreven bord aan de straat. Of zo’n aankondiging grote drommen consumenten de zaak in trekt, durven we te betwijfelen. Het restaurant ligt aan de gracht die de Amersfoortse historische binnenstad omcirkelt, net achter het drukke winkelgedeelte, met uitzicht op schitterende panden en binnentuinen. Het restaurant zelf is eigentijds ingericht met strak en donker meubilair, lichte muren en kunstzinnig vervormde gebruiksvoorwerpen aan de wand. De ‘onbespoten’ en volgens eigen zeggen motorisch niet heel begaafde ober die ons komt bedienen, is een schat maar steekt er wat bij af.
Op onze donderdagavond is het restaurant voor de helft gevuld. Het publiek is van het bewust type, meest middelbaar van leeftijd. Onder de bar die een doorkijk biedt naar de keuken van chef Jeroen Bakker, prijkt een blank houten kistje van Willem & Drees met bieten, schorseneren en ander streekspul.
Het valt niet mee een keuze te maken. Niet omdat niks trekt, maar juist omdat veel aantrekkelijk lijkt. De kaart biedt à la carte of een drie- dan wel vier-gangen keuzemenu. Alle gerechten zijn zelf gemaakt. Alleen voor brood, bier (Gulpener), wijn en sappen neemt De Eetstee zijn toevlucht tot bedrijven ‘die passen bij ons concept’. Om zoveel mogelijk variatie te proeven, kiezen we à la carte. Veerman, die bekent dat hij nooit in restaurants eet die zich vegetarisch noemen, kiest de gebakken camembert in wijnbladeren met venkelsalade. Hij wil vooraf weten of de kaas wel deugt en waar die exact vandaan komt. Die wordt hem, rijp, uit de keuken ter beoordeling voorgelegd. “Goedgekeurd”, zegt hij hoopvol en onder het eten ervan knikt hij tevreden. Vleesminimalist Van Kampen heeft heel wat meer vegetarische horeca-ervaring en monstert de kaart kritisch. “Het is alleen al heerlijk om eens zoveel te kiezen te hebben”, zegt ze. Ze kiest voor notentagliatelle met rucola en munt gremolata. Het aspect ‘seizoensgebonden’ vinden we echter niet zo terug in het Lentemenu, maar dat kan er aan liggen dat april een tijd van het jaar is dat er bitter weinig verse groenten van het land komen.
De wijn passeert de neus van Veerman met plezier. ‘Lekker zonder gedoe!’, zegt hij. We drinken met genoegen de frisse, witte, licht kiezelige, niet-alledaagse Noord-Italiaanse wijn van Saladini Pilastri, de Falerio. De ober weet weinig te melden over de onbespoten wijn, noch over de soorten druif die erin verwerkt zijn. Hij is er nog maar net, bekent hij, en moet steeds even overleggen om antwoord te kunnen geven op onze vragen. De druiven staan gewoon op het achteretiket. De wijn is gemaakt van Trebbiano en de veel minder bekende Passarina en de Pecorino. Geruisloos en voorkomend verdwijnt onze ober naar de achtergrond en komen een beter ingevoerde serveerster en de chef zelf eraan te pas om al onze kwesties te tackelen. Veerman vindt deze ingehouden chique, delicate en makkelijk te combineren wijn met z’n 21 euro netjes geprijsd. Later blijkt de baas zelfs bereid te verklappen dat ook de inkoopprijs netjes was.
De ‘watertest’ doorstaat dit restaurant glansrijk. Geen biologisch geflest watertje uit de Eifel, de Haute Marne, Lombardije of Nieuw-Zeeland. Zonder morren krijgen we karaffen Amersfoorts kraanwater geserveerd.
Op de gerechten die volgen hebben we eveneens weinig aan te merken. Van Kampen vervolgt met een Argentijnse empanada gevuld met paprika, ui, olijven en ei met zwarte bonensaus. Smakelijk, knapperig en aangenaam gevuld. Veerman stilt zijn trek met een pittig gebakken, krokante tofu met paksoi, basmati rijst en zwarte pepersaus. Niets op aan te merken, prima bereid. Bij de desserts gaat de keuken echt los: misschien omdat daar de kwestie vlees of vis in het geheel niet meer speelt? We smikkelen van een pannacotta van witte chocolade en amandelroomijs (Veerman) en een luchtige gelei van appelcider met perensorbetijs (Van Kampen). Na deze heerlijkheden hebben we geen enkele behoefte meer om waar dan ook over te zeuren en nippen we tevreden aan onze koffie en thee. “Ik heb hier het vlees echt niet gemist”, stelt Veerman vast. Met de duurzame waardekaart van Van Kampen krijgen we ook nog eens 10% korting op de rekening. Daar houden wij van. Net als van lekker eten. En dat gaat bij de Eetstee eigenlijk boven het feit dat er geen vlees aan te pas komt.
Eén tip dus van het proeversduo: geen flyers meer met teksten als ‘De ijskappen smelten! Eén dag per week geen vlees volstaat voor alle klimaatdoelstellingen’. Positioneer je keuken met vers, smaakvol & eigen gemaakt. Met zulke aardige prijzen voor de wijn, de sympathieke bediening en de prima keuken, had het hier best voller kunnen zitten. In menige tent tref je het slechter voor meer.
Prima eten voor een nette prijs in een prettig restaurant. Zeur toch niet over vegetarisch.
- Lekker: 7,5
- Prijs/kwaliteit 7,5 (45 euro p.p voor drie gangen inclusief drank en koffie na)
- Duurzaam 8 Geen vlees, geen vis, niet overdadig veel ei of zuivel in het menu, 95% biologisch, producten uit de streek, alles zelf bereid
- Verhaal 5,5
Vegetarisch Restaurant De Eetstee, Zuidsingel 66, Amersfoort. Website: www.eetstee.nl
V&vV - Veerman (Dick) en Van Kampen (Sandra) - testen in 2011 regelmatig een restaurant dat zich duurzaam noemt of aangeeft iets van duurzaams te doen of op de kaart te hebben. Ze oordelen niet. Ze vertellen over wat ze meemaken, denken, of het smaakt en wat het kost. Omdat het in de mode is en schijnt te moeten geven ze een cijfer. Hecht er niet te veel waarde aan. Let meer op de tekst.
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ik kom net terug van Le Lézard Bleu, € 12. Ook ongelofelijk. Hoe? Tourisme local, noemen ze het. Ze zijn een ambassadeur en prettig subversief. Prima eten voor weinig. Eigenlijk zoals Flipse en Josien aangeven en dat op de goeie manier aangezet. Weinig opslag op de wijn. Mensen komen er graag even eten en de eigenaren - waarvan nota bene een Nederlands is - werken hard en doen alles zelf.
Maarre ... dit ging over de Eetstee in Amersfoort.
*lol*
@Guillaaume, als geboren en getogen Zeeuw mag ik toch wel Wullum noemen in het vervolg? Je laat je naaien door die Fransen! 11 hele Euros voor je eten, schande. Luister, ik heb in januari in Nepal gegeten, muglai massala, manchourian fish, tandoori kip, palak paneer, chicken chili, meer dan je op kunt en verrukkelijk voor maximaal € 3,-. De wijn moet je dan maar zelf meenemen. Nou Wullum, ik durf het adres er wel bij te geven: Downtown restaurant, op Pulchowk, Patan. Lekkerder heb ik dit jaar niet gegeten, duurder wel.
Robin@ Dick@ ea@
Hoe kunnen die Franse lokale prijzen, die je ook zo in Duitsland nog tegenkomt ? Weliswaar niet in hartje Duisburg, maar wel in het Schwarzwald.
Inkoopbeleid
Er woeden regelmatig discussies hier over inkorting van de link producent naar consument. Da’s een utopie in een land met een logistiek die dagelijks 16 miljoen moet bereiken. Maar….dat zou mogelijk moeten kunnen zijn voor dat kleinere marktsegment van restaurants. De topkoks hier in Zeeuws-Vlaanderen kopen direct van de bron. Die lopen niet naar Sligro of fietsen naar Rungis in Parijs. Die maken lokaal hun deals. Net zoals ‘Chez Jean’ , die volgens Dick zijn kosten niet doorrekent, maar inmiddels in een Provençaals landhuis woont waar je u tegen zegt.
(voorbeeld: zakenetentje in de buurt van Hardenberg in goed bekend staand restaurant; tong > dagprijs (correleert dat dan met de olie- of goudprijs ??) op de kaart. “ Mag ik hem zien”, kijkt de ober verschrikt.. “Sorry, mijnheer.. onze kok heeft ze net vanmorgen allemaal al gefileerd”. Dagprijs ? Koopt waarschijn 10 kilo dozen Zuid-Afrikaanse tongfilets bij de Makro. De gemiddelde Hollandse kaart is zodanig samengesteld dat het absoluut onmogelijk is vers materiaal te leveren.
Bestaansrecht.
Van een vriend die in de handel van horecazaken zat, weet ik dat, sterk afhankelijk van het horecasegment (restaurant, eetcafé, shoarmatent, strandtent etc.) de exploitatieduur heel erg onder druk staat. Van nieuwe zaken haakt 10-15% al na een jaar af. Gemiddeld, afhankelijk van genoemde segmenten, wordt een exploitatieduur van gemiddeld 3-12 jaar gehaald.
Daar heeft onze ‘Jean’ niets mee te maken. Zijn vader runde al het restaurantje en zijn zoon gaat het over nemen. Wat dacht je. Een goudmijntje. In Holland zou men hem als voorbeeld noemen van een duurzaam, eco-vriendelijk bedrijf. Maar daar heeft hij geen boodschap aan. Hij heeft gewoon de beste lokale adressen voor lam, schaap, rund, varken, groenten (deels uit eigen hof) en kazen. Als je komt, zijn alle tafel zogenaamd gereserveerd. Hij drijft op de lokalen, en niet op de toeristen.
Fiscus
Het blijft in de horeca een tranen met tuiten. Inkoop gaat in de meeste tenten vanuit de kassa. Het privé-budget ook. De lonen ook...
Grootste schuldeisers zijn er per definitie de fiscus en de brouwerij, die verhuurt en contractueel verplicht tot drankafname. Heeft Jean geen last van. Die stuurt zelfs zijn klanten naar die of die wijnboer met de recommandatie dat hij ze gestuurd heeft voor een goede doos wijn, die bij hem zelf geschonken wordt.
Snel binnen zijn.
De horeca is nog steeds een tak van sport waar vooral in de seizoengebieden gesjoemeld wordt met personeel. Gedeeltelijk wit, gedeeltelijk zwart. En woekerprijzen om zo snel mogelijk binnen te geraken. Te afhankelijk van o.a. het weer en de seizoensduur.
Mooi voorbeeld: 1 smal hoog glaasje ‘ Spa’ voor 2,75 in Cadzand op een terras. Inhoud nog geen (!) 25cc. Moest dat mijn dorst lessen na een wandeling ? Ik heb het geweigerd. (Motto: Meej heel Aantwaarpen, mar nie meej maai)
Is het bovengenoemde etentje duur voor wat vega-creativiteit. Absoluut.
Is ‘Jean” een norm van hoe het zou kunnen ?
Tuurlijk niet, maar hij doet wel wat er hier meer zouden moeten/kunnen doen.
Stelling
De stedelijke en seizoensrestaurants die drijven op een bijna identieke supply-chain als waar de supers op drijven, delen dus dezelfde problematiek.
Met dat verschil dat de supers een onontkombare noodzakelijke dag-mix bieden aan de bevolking, en de restaurants zeer conjunctuurgevoelig afhankelijk van een luxe-beslissing blijven.
Overigens zoek ik al jaren (goed bewaard geheim) naar het percentage businesscard-afrekeningen versus de privé-cards en cash. Op basis van mijn achtergrond gok ik op zeker 40-55%. Tja.. en dan zie, dat er restaurants in Terneuzen op apegapen liggen als Dow zijn representatiebeleid wat aanscherpt…..
Wat couleur locale van nog perifeerder zuidelijk europa dan: Bij ons plaatselijke restaurantje moet je de tuttige gordijntjes even opzijdoen en dan zie je de koeien, de groente en aardappels die je in de toekomst daar op je bord komen. Eigen gesneden frietjes, wijn van de buurvrouw, olijven van de andere buurman. Het meeste eten komt van minder dan een halve kilometer afstand. Prijs voor eten, dessert en koffie: ca. 8 euro pp.
Overigens hecht men geen bijzondere waarde aan het lokale, of althans, wordt daar geen enkele nadruk op gelegd. Het Ola ijs wordt minstens zo gewaardeerd als de zelfgemaakte desserts. Ongedierte en onkruid wordt lustig chemisch bestreden.
Ondertussen wordt portugal opgeroepen om portugese waar te kopen. Portugal is volgens het IMF van 183 vergeleken landen het land met de laagste economische groei tot 2016. Nee, te denken dat problemen minder zijn als je korte ketens hebt of minder exportgerichte landbouw, is niet terecht.