Zelf geteeld en geraapt

Afgelopen maandag liep anders dan we dachten. Dus dan maar even halverwege iets eten.
Het enige restaurant dat open was, was het heel eenvoudige L’Europe. In Cessenon, in de Languedoc, in Frankrijk.

Zoals de naam al aangeeft: heel lokaal en heel simpel. Bij het bestellen van het menu werd het meteen duidelijk. De entrée bestond uit een groene salade. Het hoofdgerecht was entrecôte of lamskotelet, met frites en ‘légumes vertes’. Het dessert was een île flottante – een drijvend eiland van eiwit in een eiersausje of een flan van tamme kastanje.
Waar een en ander vandaan kwam. Het drijvende eiland kwam van de Metro (Makro). Zo uit het rek. De flan kwam van zelf geraapte kastanjes. Uit eigen bos. De sla kwam uit de tuin. Zelf geteeld. Het vlees van de slager ernaast, een hele goeie (als je er ooit bent: Calas). Dat was immers ook het makkelijkst en daarmee konden ze de prijs laag houden.

We betaalden € 16 voor het menu. Het kan nog goedkoper, maar wat een sla (smaak!), flan (alweer smaak!) en entrecôte (en nog een keer en nog goed gebakken ook)! Jammer alleen van dat île flottante.

Het bestaat nog. Maar hoe lang kun je zelfs in Frankrijk de prijs zo nog lekker laag houden? In Nederland is 'uit eigen tuin' en 'van eigen raap' reden om de prijs te verhogen.