Toen de Russische president Poetin in 2014
de grenzen sloot voor agrarische importen uit de VS en EU, waren Russische appeleters op de eigen binnenlandse productie aangewezen. Dat viel nog niet mee. De nationale vruchten smaken de consument niet en de lokale variëteiten bederven sneller dan de hoog-kwalitatieve appels uit het buitenland. Om de weggevallen invoer van 's werelds grootste appelimporteur op te vangen, ging het land zelf fruit kweken. Daarom haalde de Russische agrofood-onderneming
AFG National Group in 2015 143.000 appelbomen uit Italië. Boomgaarden aan de voet van de Kaukasus leveren nu jaarlijks 8.000 ton Gala’s, Red Delicious en Granny Smiths.
In hun streven naar
zelfvoorziening importeren de Russen volop kennis, technologie en uitrusting,
schrijft Bloomberg.
Kunnen we ook niet een stel appelplukkers hier opleiden, liefst met subsidie ? En alle anders stappen ook, weten we zeker, dat we over 10 jaar hartelijk bedankt worden.
Ik vraag me af of een land als Rusland dwingen tot zelfvoorziening niet gevaarlijk is: mocht er oorlog komen, worden ze qua voedselvoorziening minder geraakt. Als je een afhankelijkheid in stand houdt, lijkt me er meer kans tot vruchtbare gesprekken.