Of die bultrug nou nog niet dood was, want hij wilde verder met de rest van zijn leven, twitte de dwarse columnist Peter Breedveld. Dat was het dier op dat moment nog niet. Het kreeg een slaapmiddel 'om rustig te sterven'. Als het dood is gegaan, zal het dus ook 'overleden' zijn.
Wie weet het nog niet? Toen werd vastgesteld dat het bij Texel vastgelopen zeezoogdier van zo'n 25 ton niet meer naar zee te brengen viel en aan zijn doodgaan was begonnen, werd besloten het grote zeezoogdier een 'laatste' slaapmiddel te geven. Dierenactiviste Lenie 't Hart van de sinds decennia bekende zeehondencrèche in Pieterburen wilde er niet van horen. Ze wilde het verzwakte dier naar zee slepen, maar werd tegengehouden door de politie.
Sinds een uur heet dat slaapmiddel een 'dodelijk' slaapmiddel. Dierenartsen hadden het hem toegediend in de borstspier, terwijl eerder was gezegd dat geen naald door de speklaag heen zou kunnen komen. Omdat het dier nog steeds leeft, heeft het nu opnieuw een 'spuitje' gekregen.
Uiteraard hebben dierenartsen nog geen ervaring met het diervriendelijk doden van walvissen. Ze hebben er bovendien geen naalden voor. U moest eens weten wat bijvoorbeeld het verschil in naalddikte is tussen het spuitje dat de dokter door onze huid duwt en de naald die de dierendokter gebruikt voor bijvoorbeeld een varken. Normaal gesproken harpoeneren we walvissen, hijsen we ze aan boord en snijden we ze daar aan mootjes.
Wat ik me afvraag: waarom bedenkt niemand dat er wel degelijk effectieve en zeer explosieve munitie is om het dier snel en effectief uit zijn lijden te verlossen?
Maar ik begrijp het wel. We willen het niet zien. De kop opblazen met een granaat is een koud kunstje. Zeker, het geeft een zooitje en is niet leuk om te zien. Het skelet kan bovendien niet meer naar Naturalis.
Maar is geen hond die de mogelijkheid zelfs maar op durft te brengen. Zelfs Lenie, de Dierenbescherming en Wakker Dier niet. We laten het beest ordinair creperen. Niks 'rustig sterven' en 'overlijden', maar knoeien met leven en vissenleed omdat we bang zijn voor de gevoelens van mensen.
En maar lullen over diervriendelijkheid. We zetten het hele land ervoor op zijn kop, maar weten er in één enkele gevalletje dat de hele dag in het nieuws is al niet mee om te gaan.
We zijn een stel schijnheilige schijtlijsters. Dat is bij deze bewezen.
Fotocredits: ANP
Dit artikel afdrukken
Sinds een uur heet dat slaapmiddel een 'dodelijk' slaapmiddel. Dierenartsen hadden het hem toegediend in de borstspier, terwijl eerder was gezegd dat geen naald door de speklaag heen zou kunnen komen. Omdat het dier nog steeds leeft, heeft het nu opnieuw een 'spuitje' gekregen.
Uiteraard hebben dierenartsen nog geen ervaring met het diervriendelijk doden van walvissen. Ze hebben er bovendien geen naalden voor. U moest eens weten wat bijvoorbeeld het verschil in naalddikte is tussen het spuitje dat de dokter door onze huid duwt en de naald die de dierendokter gebruikt voor bijvoorbeeld een varken. Normaal gesproken harpoeneren we walvissen, hijsen we ze aan boord en snijden we ze daar aan mootjes.
Wat ik me afvraag: waarom bedenkt niemand dat er wel degelijk effectieve en zeer explosieve munitie is om het dier snel en effectief uit zijn lijden te verlossen?
Maar ik begrijp het wel. We willen het niet zien. De kop opblazen met een granaat is een koud kunstje. Zeker, het geeft een zooitje en is niet leuk om te zien. Het skelet kan bovendien niet meer naar Naturalis.
Maar is geen hond die de mogelijkheid zelfs maar op durft te brengen. Zelfs Lenie, de Dierenbescherming en Wakker Dier niet. We laten het beest ordinair creperen. Niks 'rustig sterven' en 'overlijden', maar knoeien met leven en vissenleed omdat we bang zijn voor de gevoelens van mensen.
En maar lullen over diervriendelijkheid. We zetten het hele land ervoor op zijn kop, maar weten er in één enkele gevalletje dat de hele dag in het nieuws is al niet mee om te gaan.
We zijn een stel schijnheilige schijtlijsters. Dat is bij deze bewezen.
Fotocredits: ANP
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Dick, dieren vinden niks maar voelen veel en wij voelen weinig en vinden veel. Oftewel het verschil tussen dieren met en zonder cognitieve vaardigheden. Kunnen wij uren, dagen, jaren over discussiëren. Dieren nul seconden. Dus moeten we iemand aanwijzen die namens de dieren deelneemt aan dit soort (oeverloze ?) discussies. Dus Marianne, doe je best. Stel wat bultrugschandalige vragen in de TK.
Nederland op zijn (s)malst, in Australië pakken ze dat resoluter (maar wel diervriendelijker ) aan: Klik hier
Gelukkig wordt er nog een poging gedaan en is Marianne Thieme de hulpverleners een hart onder de riem aan het steken lees ik zonet op twitter.
"Wat ik me afvraag: waarom bedenkt niemand dat er wel degelijk effectieve en zeer explosieve munitie is om het dier snel en effectief uit zijn lijden te verlossen?"
Ik wel hoor, ik zei hier thuis al: bazooka erop. Klaar.
In de dagelijkse praktijk zie je het ook, dat niemand een aangereden konijn of hert of zo uit zijn lijden verlost, dat vindt men te barbaars. Nee, we gaan er omheen staan wachten tot de dierenambulance het op komt lossen. Arme beesten.
Maar goed, als wij er niet zouden zijn zou het beest ook zo langzaam stervend op een zandbank aan zijn einde komen. Dat is ook natuur. Alleen ben ik wel voor ingrijpen als het kan. Daar zijn we per slot van rekening mensen voor.
Ik wil ook een spuitje voor mijn merels, mijn koolmezen, mijn hazen, mijn patrijzen, mijn fazanten, oh nee zeg die laatsten zijn er nauwelijks meer, en straks ook een voor me zelf.
Jack, dieren vinden niks maar voelen veel?! Pas maar op als je hier een keer langskomt en mijn Tervueren VINDT je niet aardig.