Gisteravond. Louise O. Fresco in de NRC: een ongemakkelijke waarheid. Je moet het stukje even lezen. Het is de moeite waard. Al Gore krijgt er van langs voor de fouten in zijn Inconvenient Truth. Idem Michael Pollan en Eric Schlosser van de nieuwste anti-eetindustrie film Food Inc. vanwege volksverlakkerij. Over Pollan en Fresco had ik het hier een paar keer. En ik doe het nog een keer: Fresco heeft het bij het rechte eind. Alle drie vergaten dat ze journalist en koele waarnemer moeten zijn en werden activist. Hun werk krijgt accenten die de betrouwbaarheid net verpesten. Jammer.

Jammer want het basisanalyses zijn OK en zeer terecht. Ze vergeten dat de linkse intellectueel en 'journalist' met dromen over een betere wereld de Rode Khmer liet moorden en het Cubaanse communisme heilig verklaarde. Fresco schrijft: "De publieke mening wordt [...] daarbij maar al te vaak gemanipuleerd door een eenzijdige voorstelling van zaken, halve waarheden en suggestief taalgebruik. [...] Felle kritiek leveren is een bewijs van ethisch handelen geworden, ongeacht de kwaliteit van de argumenten. [...] Zeer weinig intellectuelen en journalisten blijken bereid [hun] kritiek zelf aan kritiek te onderwerpen." Dat slag journalisten en critici zwijgt en brengt geen nuance meer aan omdat het publiek dat niet zou begrijpen. "Zo", zegt Fresco tot slot, "is een nieuw tirannie ontstaan, die van de onweersproken kritische klasse."
Yep, zo is het. Wat mij betreft erger nog zelfs dan Fresco het benoemt. Het is beangstigend dat overheden de wereld overlaten aan schreeuwende NGO's en hun helden. Bedrijven moeten rare toeren uithalen, of gaan er met een naar hun hand gezette versie van het geschreeuw vandoor omdat ze geen tegenspel krijgen. De gekunstelde oplossingen van belanghebbenden zijn het grootste drama.

Wat mij boeit is die kritiek van de kritiek. Wordt die nog begrepen of blijft'ie hangen in het bestaande zonder heldere toekomstblik? Al was het maar een foute, maar wel eentje of een stel waarover onbevangen gesproken zou kunnen worden.

We raken van de weg omdat we tech en echt eten niet meer aan het publiek durven verkopen. Noch de tegenstanders die beter weten, noch de 'eetindustrie' en de wetenschappers waartegen ze schoppen branden zich eraan.

Daar zit het werkelijke probleem waar Fresco als een beta net te hooghartig overheen stapt en waar Pollan als een alfa liever vlucht in de communicatieve romantiek van het kleine kneuteren.
Dit artikel afdrukken