Eerlijk gezegd geloofde ik niet dat het zo erg kon zijn. Ik ben dus geschrokken. Het gros van de K&K maaltijden, naar verluid dagelijks goed voor 4 miljoen kassa-aanslagen in onze supermarkten, is organoleptisch - om dan maar meteen van taalregister te veranderen - 'niet te vreten'.
Erger nog, het kleine percentage dat acceptabel is, is dat op z’n best maar nèt.
Vorig jaar bracht Will Jansen van Nederland's onvolprezen echte-intellectuelen-culiblad Bouillon! zijn eerste Culinaire Almanak uit. Voor deze zomer staat de tweede gepland. Gisteren haalden Will en zijn vrouw Anka een dikke veertig man met proefervaring bij elkaar in de Hof van Twente (Diepenheim). Het kleine, pittoreske restaurant De Kleine Prins (het staat te huur) was het decor van een culi-shock. Het gezelschap proefde ruim 200 K&K diepvries, sous-vide en stoommaaltijden. Achter de kachel, pardon magnetron, stond een bekende 'topkok'. Begeleid door luid extern geraas en geblaas heeft de VWA een tijdje geleden bekend gemaakt dat de voedselkwaliteit van K&K-maaltijden onder maat is. Onder druk van m.n. AH en vervolgens op last van 2 ministers moesten de resultaten van het onderzoek worden ingetrokken. Een paar dagen later mochten ze toch weer verschijnen.
De VWA ging het om de nutritieve kwaliteit van de maaltijden, waavan slechts 2% voldeed.
Omdat je niemand hoort over de smaakkwaliteit, was die het onderwerp van het proeffestijn van gisteren.
Van 10.00h tot 16.00h werd er geproefd. In zeven groepen. Iedereen kreeg zo’n 30 maaltijden voor z’n neus. Voorafgaand aan de proeverij waagde ik het nog een opmerking te maken over de statistisch onverantwoorde methode. Gaandeweg werd me duidelijk dat die er echt niet toe doet.
Maak je een verdeling in
- smaakt heel goed
- smaakt lekker
- smaakt nog wel
- smaakt vies
- smaakt heel vies
Dan is er vrijwel niets dat de laatste 2 categorieën te boven gaat. Dat was vooral wat Will wilde weten. De rest van de methode (die overigens veel objectiever scoringscriteria hanteerde dan ik zojuist aangaf) doet er dan niet zoveel meer toe. Kan ook niet als je minstens 1000 man 200 maaltijden moet laten proeven. Aangezien de fabrikanten natuurlijk niet mee werken (zoals bijv. in het geval van de wijngidsen van Hubrecht Duijker en Nicolaas Kley), zit je alleen al op 200.000 maaltijden x een gemiddelde prijs van € 4,00. Dus € 800.000 onderzoekskosten + het afhuren van de Jaarbeurs + € 50.000 dataverwerkings- en rapportagekosten.
Dat kan natuurlijk niet uit en dáárom kozen Will en Anka dan ook voor de enige haalbare methode: laat een gemiddeld gezelschap van culi’s proeven en hun statistisch volstrekt onverantwoorde oordeel uitspreken.
En nee, we legden echt niet onze restaurant- of andere AGA en La Cornue-eisen aan. Als je dat toch deed, ontdekte je na 5 maaltijden dat je totaal buiten spel stond. Snelle auto-correctie dus.
Opvallend: slechts 1 maaltijd die als een complete maaltijd kan gelden viel in de categorie 'gaat nog wel'. Het ging om de Pasta, kipfilet en groenten in pestosaus van Unilever's Iglo (inmiddels in de verkoop, en misschien wel binnenkort in handen van iemand die Unilever's diepvries samenvoegt met die van Heinz). Een diepvriesmaaltijd. In noodgevallen nog best te eten, onder het lezen van de krant of het bloggen. Groenten en pasta met ‘beet’ in plaats van ‘strontgaar’. Een sappige kipfilet. De saus blijft evenwel voor verbetering vatbaar. Niettemin: een verademing na het geproefde tranendal, waar kennelijk zo’n 25% van Nederland zich dagelijks mee voedt.
Deze Iglo maaltijd bleek bovendien geen additieven te bevatten. Ook al weer een verademing want wat een ingewikkelde lijst additieven bleek afgedrukt op de overweldigende hoeveelheid naar karton, zoet, muffe doorgekookte groenten en voedingszuren smakende en geplakt vlees (voor het lekkere ‘mondgevoel’ – vaak geslaagd overigens) smakende maaltijden!
Tot slot kwam de echte verademing: een zelf gemaakt dessert – chocolade-mousse. Van repen die je gewoon in de supermarkt kunt kopen én een dure culi-chocolade (niet in de Vaderlandse volkssupers te koop).
Een beetje boosaardig: de culi’s vonden die dure de beste. Maar volgens mij was die van de ordinaire Verkade pure chocolade het lekkerst. Goddank was de andere aanwezige 'topkok' - de man die me heeft geleerd dat begrip altijd met '..' te schrijven - het roerend met me eens!
Zodra de nieuwe Culinaire Almanak uitkomt, besteden we er hier natuurlijk aandacht aan.
O ja, mijn score: 2 maaltijden van de 30 die we aan onze tafel proefden konden er nog net mee door. 6% dus. Da's al drie keer zoveel dus als in het VWA-onderzoek, Het enige vervelende is, dat er een volstrekt neutrale, vrijwel groenteloze nasi tussen zat. Die zou volgens de VWA-normen afvalen. 3% eindscore dus.
Toch nog steeds 50% beter. Maar in gewone mensentaal: eentje van de dertig dus. Dat zegt toch echt wel wat ;-)
Dit artikel afdrukken
Erger nog, het kleine percentage dat acceptabel is, is dat op z’n best maar nèt.
Vorig jaar bracht Will Jansen van Nederland's onvolprezen echte-intellectuelen-culiblad Bouillon! zijn eerste Culinaire Almanak uit. Voor deze zomer staat de tweede gepland. Gisteren haalden Will en zijn vrouw Anka een dikke veertig man met proefervaring bij elkaar in de Hof van Twente (Diepenheim). Het kleine, pittoreske restaurant De Kleine Prins (het staat te huur) was het decor van een culi-shock. Het gezelschap proefde ruim 200 K&K diepvries, sous-vide en stoommaaltijden. Achter de kachel, pardon magnetron, stond een bekende 'topkok'. Begeleid door luid extern geraas en geblaas heeft de VWA een tijdje geleden bekend gemaakt dat de voedselkwaliteit van K&K-maaltijden onder maat is. Onder druk van m.n. AH en vervolgens op last van 2 ministers moesten de resultaten van het onderzoek worden ingetrokken. Een paar dagen later mochten ze toch weer verschijnen.
De VWA ging het om de nutritieve kwaliteit van de maaltijden, waavan slechts 2% voldeed.
Omdat je niemand hoort over de smaakkwaliteit, was die het onderwerp van het proeffestijn van gisteren.
Van 10.00h tot 16.00h werd er geproefd. In zeven groepen. Iedereen kreeg zo’n 30 maaltijden voor z’n neus. Voorafgaand aan de proeverij waagde ik het nog een opmerking te maken over de statistisch onverantwoorde methode. Gaandeweg werd me duidelijk dat die er echt niet toe doet.
Maak je een verdeling in
- smaakt heel goed
- smaakt lekker
- smaakt nog wel
- smaakt vies
- smaakt heel vies
Dan is er vrijwel niets dat de laatste 2 categorieën te boven gaat. Dat was vooral wat Will wilde weten. De rest van de methode (die overigens veel objectiever scoringscriteria hanteerde dan ik zojuist aangaf) doet er dan niet zoveel meer toe. Kan ook niet als je minstens 1000 man 200 maaltijden moet laten proeven. Aangezien de fabrikanten natuurlijk niet mee werken (zoals bijv. in het geval van de wijngidsen van Hubrecht Duijker en Nicolaas Kley), zit je alleen al op 200.000 maaltijden x een gemiddelde prijs van € 4,00. Dus € 800.000 onderzoekskosten + het afhuren van de Jaarbeurs + € 50.000 dataverwerkings- en rapportagekosten.
Dat kan natuurlijk niet uit en dáárom kozen Will en Anka dan ook voor de enige haalbare methode: laat een gemiddeld gezelschap van culi’s proeven en hun statistisch volstrekt onverantwoorde oordeel uitspreken.
En nee, we legden echt niet onze restaurant- of andere AGA en La Cornue-eisen aan. Als je dat toch deed, ontdekte je na 5 maaltijden dat je totaal buiten spel stond. Snelle auto-correctie dus.
Opvallend: slechts 1 maaltijd die als een complete maaltijd kan gelden viel in de categorie 'gaat nog wel'. Het ging om de Pasta, kipfilet en groenten in pestosaus van Unilever's Iglo (inmiddels in de verkoop, en misschien wel binnenkort in handen van iemand die Unilever's diepvries samenvoegt met die van Heinz). Een diepvriesmaaltijd. In noodgevallen nog best te eten, onder het lezen van de krant of het bloggen. Groenten en pasta met ‘beet’ in plaats van ‘strontgaar’. Een sappige kipfilet. De saus blijft evenwel voor verbetering vatbaar. Niettemin: een verademing na het geproefde tranendal, waar kennelijk zo’n 25% van Nederland zich dagelijks mee voedt.
Deze Iglo maaltijd bleek bovendien geen additieven te bevatten. Ook al weer een verademing want wat een ingewikkelde lijst additieven bleek afgedrukt op de overweldigende hoeveelheid naar karton, zoet, muffe doorgekookte groenten en voedingszuren smakende en geplakt vlees (voor het lekkere ‘mondgevoel’ – vaak geslaagd overigens) smakende maaltijden!
Tot slot kwam de echte verademing: een zelf gemaakt dessert – chocolade-mousse. Van repen die je gewoon in de supermarkt kunt kopen én een dure culi-chocolade (niet in de Vaderlandse volkssupers te koop).
Een beetje boosaardig: de culi’s vonden die dure de beste. Maar volgens mij was die van de ordinaire Verkade pure chocolade het lekkerst. Goddank was de andere aanwezige 'topkok' - de man die me heeft geleerd dat begrip altijd met '..' te schrijven - het roerend met me eens!
Zodra de nieuwe Culinaire Almanak uitkomt, besteden we er hier natuurlijk aandacht aan.
O ja, mijn score: 2 maaltijden van de 30 die we aan onze tafel proefden konden er nog net mee door. 6% dus. Da's al drie keer zoveel dus als in het VWA-onderzoek, Het enige vervelende is, dat er een volstrekt neutrale, vrijwel groenteloze nasi tussen zat. Die zou volgens de VWA-normen afvalen. 3% eindscore dus.
Toch nog steeds 50% beter. Maar in gewone mensentaal: eentje van de dertig dus. Dat zegt toch echt wel wat ;-)
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Makkelijk en snel heerlijke (voor, hoofd en na)gerechten op tafel. www.helpikmoetkoken.nl
@ Helma, oh ja, sorry, die lamsbout en die workshop kwamen van jou. Maar waar we het hier vooral over hebben zijn de mensen die zich NIET zomaar vrijwillig bij je aan komen melden voor je workshop. Tot voor pakweg 5 jaar terug zag je mij ook nooit in de keuken, alleen voor de afwas. Er moet iets gebeuren waardoor de knop om gaat. Het voorschotelen van afgrijselijke K&K schotels is kennelijk niet ernstig genoeg om iemand te veranderen, net zo min als enge foto's genoeg zijn om iemand te laten stoppen met roken.
Karin, ja, ook ik ben langzaam herstellend van de ongewone ervaring. Dat gaat drie dagen duren vrees ik. Gemak, dat was vroeger geschrapte aardappelen kopen bij de groenteman, en voorgesneden snijbonen, en een snel klaar slavinkje. Het grappige is dat wat nu met 'Hollandse pot' en'grootmoeders keuken' bestempeld wordt, stamppotten etc. in feite de arme keuken uit de tijd van WO I en de crisisjaren is, toen recepten tot op de halve cent werden berekend, en de overheid kookboekjes op de markt bracht als 'het drie stuivers kookboek'. De tijd van lawaaisaus: het had niets om het lijf, maar maakte veel herrie bij het bereiden. In de K&Kversie zijn ze niet alleen goedkoop te bereiden, maar nu ook onsmakelijk.
Lizet
Aan Eric :
Mijn ervaring is dat mensen graag geholpen willen worden. Ze zijn onzeker en fantasieloos in de keuken. Misschien ook wel lui, maar daar durf ik geen uitspraak over te doen.
Hier komen cursisten met totaal verschillende achtergrond en het is verbazingwekkend met hoeveel enthousiasme ze de deur uit gaan. Ik weet zeker dat (ook met mijn workshop 'Help, ik moet koken!') mensen helpt om de K&K maaltijd wat vaker te laten liggen.
Onlangs gaf ik bij een workshop de suggestie om eens wat vaker met de buurvrouw of een kennis boodschappen te gaan doen en de voorbereidingen voor het avondeten eveneens samen te doen. daar heb ik achteraf hele leuke reacties op gekregen. Eet je wel hetzelfde als de buurvrouw, maar wat maakt dat nu uit.
Helma
Terwijl ik voor de lunch een restje (natuurlijk zelfgemaakte) nasi goreng van gisterenavond opwarmde en een spiegeleitje erbij bakte, bedacht ik me dat het mij worst is wat het aanbod aan K&K alias S&S is: ik houd gewoon van koken, en anderen houden gewoon van gemak. Dat je met een zakje voorgesneden sla en een biefstukje (of een lamsbout à la Helma) ook met enkele minuten al aan tafel kunt zitten én dan wél kunt genieten, dat is er alleen in te krijgen als Karin heel wat meer workshops "Help, ik moet koken" verkoopt. Nou zal zij zich die moeite graag getroosten, lijkt mij, maar de grote vraag is: waarvoor eigenlijk? Cui bono? Voor velen is het nog teveel moeite om die pan te verhitten en later af te wassen. En bovendien: als we al iedereen zouden kunnen overhalen om weer gewoon te koken, dan verzinnen de Unilevers wel weer wat anders om ons in de maag te splitsen - de schoorsteen moet blijven roken tenslotte.