1 min
Molblog.nl meldt dat de Engelse Consumentenbond in zijn huisblad Which constateerde dat 10% van wat Engelsen eten niet is wat het lijkt. Zo zou conventioneel voor bio verkocht worden. Batterij-eieren voor scharrel. Olijolie zou worden bijgekleurd om op dure eerste persingen te lijken.
Uit mijn mond een rare vraag, maarre ... als mensen het toch niet proeven of op een nadere manier doorhebben, maakt het dan eigenlijk wel wat uit? Albert Heijn verkoopt toch ook dure nepham en nepworst? In alle openheid zelfs, want het is kennelijk geen probleem.
Natuurijk is dat wel een probleem. Als we wat een product is loskoppelen van wat het suggereert te zijn, dan zijn er alleen nog dromen te koop. Dat kan niet, want als consument heb je recht op de werkelijkheid die de naam en verpakking beloven. Maar als scharrel en bio al verkocht worden voor nou juist het tegengestelde van wat ze zijn, hoe kun je dan tegengaan dat winkels uitpuilen van dromen in plaats van echt eten?
Dit artikel afdrukken
Uit mijn mond een rare vraag, maarre ... als mensen het toch niet proeven of op een nadere manier doorhebben, maakt het dan eigenlijk wel wat uit? Albert Heijn verkoopt toch ook dure nepham en nepworst? In alle openheid zelfs, want het is kennelijk geen probleem.
Natuurijk is dat wel een probleem. Als we wat een product is loskoppelen van wat het suggereert te zijn, dan zijn er alleen nog dromen te koop. Dat kan niet, want als consument heb je recht op de werkelijkheid die de naam en verpakking beloven. Maar als scharrel en bio al verkocht worden voor nou juist het tegengestelde van wat ze zijn, hoe kun je dan tegengaan dat winkels uitpuilen van dromen in plaats van echt eten?
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Ynte, snap jij dan niets van de mediastrategieen waar juist de postmodernen zo goed in zijn? Om het heel simpel te zeggen: het publiek weet uitstekend te oordelen over de RCC-rechter in zijn hemd.
Dat is trouwens zo ongeveer de kern van het postmoderne vlgs mijn oude leermeester Lyotard: de moraliteit waaraan de rechter verantwoording voor zijn handelen verschuldigd is. Dat voorkomt het legalisme dat uiteindelijk alles best vindt omdat er altijd wel een spitsvondigheid te vinden valt.
Ai, dit is meer voor een ethiekblog ;-)
ha dick, soms kan ik jou of je blog niet meer volgen. ik lees een sterke case uit september jongstleden. ik lees dat je indertijd een zaak voor de RCC verloren hebt, terwijl je volgens het blogpubliek en het Windesheim onderzoek het gelijk aan je kant had. En ik lees dat je het daar bij hebt gelaten. Eventueel had je hoger beroep de "jurisprudentie" van de RCC kunnen beinvloeden. Nu is er voor elke andere misleidende voedselreclame een bestaande case om zich op te beroepen. Veerman geeft zelf in zijn klacht aan dat 'Belgisch' en 'echt' beteeknisloze woorden zijn. De RCC voegt daar 'Australische' en 'homemade' aan toe.
Misleiden mag, ook als 70% van het Windesheim onderzoek misleid wordt. Niet alleen mag misleiden, maar de RCC mag misleiding nu ook toestaan. En de aanjager van de klacht vindt de klacht zelf niet belangrijk genoeg om in beroep gelijkte willen krijgen. Daarmee is zowel de reclame tekst als de klacht tegen de tekst betekenisloos geworden. "Als we wat een product is loskoppelen van wat het suggereert te zijn, dan zijn er alleen nog dromen te koop." Gij zijt waarlijk postmodernistischer dan het postmodernisme zelf. Een spiegelgevecht met woorden. Herdoop foodlog in droomlog.
Ynte, ter aanvulling (want de case is van 'voor jouw tijd' op deze site): de Australian Homemade Case en een (modern of postmodern?) aardig onderzoek dat werd uitgevoerd door Sander Janssens van Windesheim.
Postmodernisme? Ik schreef er ooit een boekje en een aantal artikelen over, inmiddels al zo'n 20 jaar geleden. Ben er reeds lang in thuis. Vandaar misschien.
Dick, welkom in de werkelijkheid van het postmodernisme. "als consument heb je recht op de werkelijkheid". maar wat is die werkelijkheid nu werkelijk? Niets is wat het lijkt, en beelden zijn echter dan de werkelijkheid. De 7 seconden in het journaal zijn de werkelijkheid, niet de dagelijkse ervaring van de mensen die uit de reportage zijn gesneden. We baseren onze mening op een zorgvuldig in elkaar gezette nieuwsflits en een beschouwing in ons dagblad. En dan denken we ook nog dat we weten waar we het over hebben. Waarom zou dat voor voedsel plotseling anders moeten zijn?