Er waart een spook door Nederland. Dat zegt Jan Bransen, hoogleraar wijsbegeerte van de sociale wetenschappen aan de Radboud Universiteit. Hij ziet een verband tussen de maatregelen die werden getroffen na de fipronil-affaire en de roep om het opsluiten van alle mogelijke boeven na de dood van Anne Faber.
Er waart een spook door Nederland. Je komt het op de onbenulligste plaatsen tegen, maar ook op de pijnlijkste momenten, als het collectieve verdriet ons bijna te groot wordt en we ons één grote familie voelen die in de steek gelaten is, al weet niemand door wie.
Het spook heet Zekerheid.
Wij willen dat sommige dingen niet gebeuren. Nooit. Ze hadden ook nooit mogen gebeuren. Maar nu het toch zo afgrijselijk mis is gegaan – Hoe is het in hemelsnaam mogelijk? – eisen wij de zekerheid dat deze dingen vanaf nu nooit meer zullen gebeuren.
Nooit meer!
Die zekerheid hebben wij nodig!
Die eisen wij!
Het is jammer dat op dit soort momenten van collectieve verstandsverbijstering mensen gevonden kunnen worden die zich als autoriteit menen te moeten gedragen en die tegemoet willen komen aan deze eisen. Ze hebben verschillende namen maar vanuit hun functie voelen zij zich aangesproken die roep om zekerheid serieus te nemen. Zij voeden het spook. Zij nemen ons mee op dat dwaalspoor, verder het bos in, zodat we ons telkens opnieuw meer verlaten zullen gaan voelen dan ooit. Zij maken het steeds erger. Wij maken het steeds erger.
Afgelopen zomer was er die onbenulligheid over fipronil in onze eieren. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit meende ons te moeten beveiligen tegen een schadelijke stof die in eieren bleek voor te komen. De schade voor de pluimveesector loopt inmiddels in de honderden miljoenen. Vele bedrijven zijn kapot gemaakt; gezinnen geruïneerd. Niemand is ziek geworden van die eieren, maar de consument heeft de zekerheid nodig dat dit soort schadelijke stoffen niet in zijn voedsel zit. De schade voor de sector is echter niet het ergst. De echte schade zit in het aangewakkerde wantrouwen. Want dat houd je over aan de belofte van zekerheid.
Op dit moment rouwt Nederland om de hartverscheurende geschiedenis van Anne Faber die door de bossen ten noorden van Utrecht fietste; een fietstocht die eindigde in de dood. Het is verschrikkelijk dat dit is gebeurd. Verschrikkelijk. Daar zijn geen woorden voor. Wij zijn daar collectief stuk van!
Tegelijkertijd, laten we alsjeblieft het spook van de zekerheid niet voeden. Laten we niet eisen dat dit nooit meer zal gebeuren. Er is geen autoriteit die dat kan garanderen. Er moet ook geen autoriteit opstaan die ons wil doen geloven dat wij die zekerheid mogen eisen. Die eis voedt alleen het wantrouwen. En dat is al zo groot.
Er waart een spook door Nederland. Het heet Zekerheid.
Deze opinie verscheen afgelopen weekend op janbransen.nl
Dit artikel afdrukken
Het spook heet Zekerheid.
Wij willen dat sommige dingen niet gebeuren. Nooit. Ze hadden ook nooit mogen gebeuren. Maar nu het toch zo afgrijselijk mis is gegaan – Hoe is het in hemelsnaam mogelijk? – eisen wij de zekerheid dat deze dingen vanaf nu nooit meer zullen gebeuren.
Nooit meer!
Die zekerheid hebben wij nodig!
Die eisen wij!
Het is jammer dat op dit soort momenten van collectieve verstandsverbijstering mensen gevonden kunnen worden die zich als autoriteit menen te moeten gedragen en die tegemoet willen komen aan deze eisen. Ze hebben verschillende namen maar vanuit hun functie voelen zij zich aangesproken die roep om zekerheid serieus te nemen. Zij voeden het spook. Zij nemen ons mee op dat dwaalspoor, verder het bos in, zodat we ons telkens opnieuw meer verlaten zullen gaan voelen dan ooit. Zij maken het steeds erger. Wij maken het steeds erger.
De echte schade zit in het aangewakkerde wantrouwen. Want dat houd je over aan de belofte van zekerheidDe media slagen erin ons een collectieve stressrespons te ontlokken. Tussen de bedrijvigheid van alle dag is er één onderwerp waar onze aandacht steeds naar toe getrokken wordt. Wij zetten ons schrap, als een konijn in de koplamp, machteloos, bang, verbijsterd, woedend. En in die verslagenheid zijn dan telkens weer mensen die er blijkbaar niet tegen kunnen dat wij er collectief stuk van zijn, die ons goedbedoeld ons vertrouwen afnemen en het willen proberen te ruilen voor zekerheid.
Afgelopen zomer was er die onbenulligheid over fipronil in onze eieren. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit meende ons te moeten beveiligen tegen een schadelijke stof die in eieren bleek voor te komen. De schade voor de pluimveesector loopt inmiddels in de honderden miljoenen. Vele bedrijven zijn kapot gemaakt; gezinnen geruïneerd. Niemand is ziek geworden van die eieren, maar de consument heeft de zekerheid nodig dat dit soort schadelijke stoffen niet in zijn voedsel zit. De schade voor de sector is echter niet het ergst. De echte schade zit in het aangewakkerde wantrouwen. Want dat houd je over aan de belofte van zekerheid.
Op dit moment rouwt Nederland om de hartverscheurende geschiedenis van Anne Faber die door de bossen ten noorden van Utrecht fietste; een fietstocht die eindigde in de dood. Het is verschrikkelijk dat dit is gebeurd. Verschrikkelijk. Daar zijn geen woorden voor. Wij zijn daar collectief stuk van!
Tegelijkertijd, laten we alsjeblieft het spook van de zekerheid niet voeden. Laten we niet eisen dat dit nooit meer zal gebeuren. Er is geen autoriteit die dat kan garanderen. Er moet ook geen autoriteit opstaan die ons wil doen geloven dat wij die zekerheid mogen eisen. Die eis voedt alleen het wantrouwen. En dat is al zo groot.
Er waart een spook door Nederland. Het heet Zekerheid.
Deze opinie verscheen afgelopen weekend op janbransen.nl
Nog 3
Je hebt 0 van de 3 kado-artikelen gelezen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Op 3 augustus krijg je nieuwe kado-artikelen.
Als betalend lid lees je zoveel artikelen als je wilt, én je steunt Foodlog
Lees ook
Klopt, lijkt wel of die hang naar zekerheid ook steeds groter wordt.
Artikel zelf leest als een gedicht.
Prachtig artikel.
Ik denk dat hoe meer we hebben, hoe groter de behoefte aan zekerheid wordt. Ik vind overigens dat juist wat minder zekerheid het leven een stuk leuker maakt, maar dat zal voor iedereen anders zijn.
Goed artikel, mooi gezegd. Ik denk en zie om me heen, dat er in het algemeen een sterke relatie is tussen religieusiteit en het aankunnen van onzekerheid. Hoe meer geloof in (de beslissingen van) een Opperwezen, hoe acceptabeler de onzekerheid. Heeft het vertrouwen (in de mensheid, de natuur et cetera) de ontkerkelijking misschien niet kunnen bijbenen?
Tja 100% zekerheid is er niet dus doen we als overheid en maatschappij maar niets en dan daarbij zoiets als de friponil affaire is maar een onbenulligheid, kennelijk!
Ik vind het maar onzin cq slap gezever, het gaat er helemaal niet om dat er 100% zekerheid geeist word.
Het gaat er om dat er giftige stoffen in de voedselketen terecht zijn gekomen en dat er kennelijk (is nog verdachte voorzover ik de kranten mag geloven) lieden na een gevangenisstraf weer in de maatschappij komen terwijl de kans op herhaling van een soortgelijk delict aanzienlijk is.
Op zulke momenten is het goed dat er eens door wijze mensen naar procedures en protocollen gekeken word (en deze eventueel verbeteren/aanpassen), niet om 100% zekerheid te kunnen bieden maar om de kans op herhaling zo klein mogelijk te maken.
Het spook van domheid. Stoffen in eieren die op een verboden lijst staan. Wetgeving die toelaat dat verkrachters niet psychisch worden nagekeken en geen tbr kunnen worden opgelegd. Of snap ik iets niet.